آنچه از اختلال خوردن باید بدانید (بخش اول)

بی‌اشتهایی عصبی اگر به موقع درمان نشود می‌تواند به مشکلات جدی سلامتی منجر شود.
 

موسسه‌ی ملی سلامت روان اختلال خوردن را یک بیماری جدی و اغلب مرگبار توصیف می‌کند که سبب آشفتگی‌های حاد در رفتارهای خوراکی فرد می‌شود. ممکن است شخصی که دچار این حالت غیرعادی است بیش از حد روی وزن و شکل ظاهری بدن خود تمرکز کند که در نهایت به سلامت خود آسیب می‌زند. شاید فرد مبتلا به اختلال خوردن در ابتدا شروع به مصرف خوراکی به مقدار کم‌تر یا بیش‌تر از معمول می‌کند، اما در اما به‌تدریج کار به جایی می‌رسد مه میل به کم یا زیاد خوردن از کنترل خارج می‌شود.

معمولا اختلالات خوردن در دوره‌ی نوجوانی یا اوایل جوانی ایجاد می‌شود. اما ممکن است در کودکی نیز شروع شود. زنان در برابر اختلال خوردن خیلی آسیب‌پذیرتر هستند. تنها ۵ تا ۱۵ درصد آدم‌هایی که دچار بی‌اشتهایی یا اشتهای سیری ناپذیر هستند مرد هستند. یک مشکل جدی این است که اختلالات خوردن در کودکان یا نوجوانان رخ می‌دهد. این اختلال می‌تواند سبب برخی از مشکلات جسمانی و حتی مرگ شود. اگر یکی از علائم اختلال خوردن را در فرزند خود مشاهده کردید، فورا با متخصص اطفال تماس بگیرید.

معمولا در پی اختلالات خوردن مشکلات دیگری از قبیل افسردگی و اضطراب ایجاد می‌شود. برای اجتناب از این خطر جدی باید آگاه باشیم چه وقت خانواده یا دوستان ما از اختلال خوردن رنج می‌برند. نمی‌توان به تکیه بر قدرت شخصی بر اختلال خوردن غلبه کرد. این نوع اختلالات نیاز به درمان دارند تا بدن به وزن و عادت خوردن عادی برگردد. این درمان شامل رسیدگی به مشکلات روانی اساسی است. به یاد داشته‌باشید بهترین نتایج زمانی به‌دست می‌آید که اختلالات خوردن در مراحل اولیه درمان شود. خوشبختانه پزشکان این اختلالات را در گروه بیماری دسته‌بندی کرده‌اند، بنابراین با درمان صحیح قابل رفع هستند.

اختلالات خوردن در ۴ قالب دسته‌بندی می‌شود که شامل بی‌اشتهایی عصبی، پرخوری عصبی، پرخوری دوره‌ای (binge-eating) و اختلالاتی است که در هیچ یک از این ۳ مورد قرار نمی‌گیرد (EDNOS). اختلالات خوردن انواع مختلفی دارد، اما در ادامه ۴ نوع که در سراسر دنیا شایع‌تر است آمده‌است.
 

این نوعی اختلال خوردن است که معمولا در زنان رخ می‌دهد. افرادی که دچار این اختلال هستند عموما از چاق شدن وحشت دارند. آنها با این‌که واقعا گرسنه هستند از خوردن عذا اجتناب می‌کنند یا میزان خوراکی را به شدت محدود می‌کنند. آنها خودشان را چاق می‌بینند اما در واقع خیلی لاغر هستند.
 

بسیاری از متخصصان معتقد هستند عوامل زیادی وجود دارد که سبب این اختلال می‌شود و مشکلات خانوادگی، رفتار ناهنجار، عدم اعتماد به نفس، و مشکل وزن از این جمله است. بیشتر آنها در رابطه با مشکل وزن تجربه‌ی بدی دارند. این تجربه‌ی بد آنها را تشویق می‌کند رژیمی کنترل نشده و ورزش سخت داشته‌باشند که آنها را به پرخوری عصبی دچار می‌کند ( در این بیماری فرد ابتدا مقدار زیادی غذا می‌خورد و سپس با ایجاد استفراغ عمدی یا مصرف ملین یا مدر می‌کوشد از افزایش وزن خود جلوگیری کند، م.). پژوهش‌های جدید نشان می‌دهد اختلال روانی نیز در اثر فرآیندهای شیمیایی درون مغز رخ می‌دهد.

متخصصان گمان می‌کنند وجود حالت غیرعادی در انتقال‌دهنده‌های عصبی مانند سروتونین، محرک اصلی این نوع اختلال خوردن است. پژوهش‌های بالینی حاکی از آن است که تغییرات در سیستم سروتونین مغز روی رفتارهای تغذیه‌ای اثرگذار خواهدبود، به ویژه سروتونین، که واکنش سیری را برمی‌انگیزد، در بیماران مبتلا به پرخوری عصبی ضعیف عمل می‌کند. مقاومت به انسولین، که ممکن است در بیماران مبتلا به پرخوری عصبی و بی‌اشتهایی عصبی وجود داشته‌باشد، توانایی بدن را برای تولید سروتونین از L-تریپتوفان ضعیف می‌کند.
 

– حساسیت نسبت به آب و هوا / دمای هوای پایین، فرد به آسانی بیمار می‌شود
– ورزش مداوم برای حفظ وزن “ایده‌آل”
– نداشتن دوره‌ی قاعدگی
– ریزش مو و خشکی پوست
– داشتن روحیه‌ی بد در اغلب اواقت و دشواری تمرکز
 

بی‌اشتهایی عصبی اگر به موقع درمان نشود می‌تواند به مشکلات جدی سلامتی منجر شود. برخی عوارض پرخوری عصبی شامل این موارد است:
– ضربان قلب نامنظم
– آسیب مغزی
– نارسایی قلبی
– اشکال در قاعدگی
– کم‌خونی
– نارسایی کلیوی
– ناباروری
– پوکی استخوان یا ضعف بافت‌های استخوانی
– یبوست
– مرگ در اثر سوءتغذیه یا خودکشی
 

اگر در جمع دوستان یا خانواده‌تان کسانی هستند که از بی‌اشتهایی عصبی رنج می‌برنند راه صحیح را به آنها نشان دهید و آنها را متقاعد کنید به پزشک مراجعه کنند. البته این کار آسان نیست. این افراد معمولا تصور می‌کنند همه چیز خوب است و مشکلی وجود ندارد که بخواهند آن را برطرف کنند. شما باید صبورتر باشید و حمایتی مداوم به آنها بدهید. هرگز آنها را سرزنش نکنید یا باعث ناراحتی‌شان نشوید چون فقط اوضاع را بدتر می‌کنید.

اکثر موارد بی‌اشتهایی عصبی به صورت سرپایی درمان می‌شود اما موارد حاد با مراقبت بیمارستانی کنترل می‌شود. هدف از این کار این است که بدون خطر دوباره به وزن ایده‌آل برگردند. از این گذشته، پزشکان با روان‌درمانی و توصیه‌های خوراکی و تغذیه‌ای او را متقاعد می‌کنند که روش غلطی برای زندگی در پیش گرفته است. درمان بی‌اشتهایی عصبی یک‌باره امکان‌پذیر نیست. بهبودی کامل چندین سال طول می‌کشد.

ادامه دارد...

منبع: تحریریه سایت کسب و کار بازده – مینا بنادکوکی