هو الشیخ إبراهیم بن محمّد بن إبراهیم بن شهاب الدین البردعی ، الآذربیجانی ، الهیبتی ، المتلقّب فی شعره بگلشنی .من مشایخ صوفیة آذربیجان ، وکان مشارکاً فی التفسیر والحدیث والکلام ، وله تآلیف .ولد فی بردعه ـ من بلاد آذربیجان سنة 830هـ .
سکن تبریز ، وفی عصر السلطان إسماعیل الصفوی رحل من تبریز إلى القاهرة واستوطنها ، وعاش بها أیام استیلاء السلطان سلیم العثمانی على مصر ، وفی سنة 935هـ طلب إلیه السلطان سلیمان القانونی العثمانی المجیء إلى اسطنبول ، فلبى طلبه ، فلقی منه کل اعزاز وتکریم .
توفی فی اسطنبول ، وقیل فی مصر سنة 940هـ .
له (دیوان شعر) یشتمل على اشعار عربیة وفارسیة وترکیة ، وله (رسالة الأطوار) ، و(قدمنامه) و(أزهار گلشن) ، و(المعنویة الخفیة) ، و(چوبان نامه) ، و(المعنوی فی جواب المثنوی) ، و(بحر الحقائق فی کشف الدقائق) ، و(پندنامه) ، و(قدمنامه) .
السلسلة الگلشانیة من الصوفیة فی مصر وترکیة منسوبة الیه . من شعره :
باء بسم الله رحمن ورحیم***گشت چون مفتاح از وحى علیم
کوچو بسم الله مفتاح از لدن***کو کلید آمد زفتاح سخن
المراجع :
الذریعة ج9 قسم 3 ص934 ، هدیة العارفین 1/26 ، شذرات الذهب 8/236 ، و237 ، دانشمندان آذربایجان (فارسی) ص318 ـ 320 ، ریحانة الأدب (فارسی) 5/115 ، لغت نامه دهخدا (فارسی) 2/264 و41/379 ، فرهنگ سخنوران (فارسی) ص497 .
