هو أحمد بن عبدالواحد الکرمانی ، المعروف بنظام علی شاه ، والمتلقّب فی شعره بنظام .من أدباء وشعراء کرمان ، وکان عارفاً ، صوفی الطریقة ، ومن مریدی وخلفاء الصوفی المعروف مجذوب علی شاه .توفی فی کرمان سنة 1240هـ ، وقیل سنة 1242هـ .
له (دیوان شعر) ، ومثنویه (جنات الوصال) .
من شعره :
گر شدیم از پیروان اولیا***در مصیبت ها ورنج وابتلا
این نه جاى شکوه باشد نه گله***بل بود اقوى طریق عادله
این مقام شکر جود پادشاست***پیروى کردن بمردان خداست
ناشنیده کس درین دیر سپنج***که بدندى اولیا بیدرد ورنج
هر که قربش بیش افزونش بلاست***مؤمنان را این نشانى از ولاست
ما چو کاهستیم ومهرش کهربا***جمله ما مجذوب او جذاب ما
در حقیقت در تو مى باشد عدو***هر که با ما دشمن است اى نور هو
المراجع :
الذریعة ج9 قسم 4 ص1205 ، ریحانة الأدب (فارسی) 6/199 ، تذکرة ریاض العارفین (فارسی) ص574 و575 . لغت نامه دهخدا (فارسی) 48/599 ، فرهنگ سخنوران (فارسی) ص609 ، ستارگان کرمان (فارسی) ص391 و392 .
