«اشرف نوراللهی» هستم، متولد 1343 و اهل بیجار. در شهر خودم فعالیت‌های زیادی داشته‌ام. مسئول بسیج خواهران بیجار بودم. 22 سالم بود که ازدواج کردم. ازدواج ما با جنگ هم‌زمان شد.

مواظب شیطان‌‌‌های درونی و بیرونی باشید.. این هوا‌‌های نفسانی را دور بریزید، شجاع و قوی‌دل، پشتیبان ولایت فقیه و یاران باوفای او باشید و بدانید روزی در مورد یک‌یک حرف‌ها و کارهایتان بازخواست خواهید شد.

خط اول یک خاکریز بلند بود و پشت آن، بچه‌ها سنگرهای تک‌نفرة حفره روباهی کنده بودند. کار من نگهبانی از اذان مغرب تا اذان صبح، تک‌وتنها، توی سنگر کمین بود. عصر که می‌شد،

امروز ما در دوران فرهنگی زندگی می‌کنیم که باید بیش‌ترین فضای ذهن، قلب، نگرش‌ها و رفتار‌های ما را تسخیر کند. این فرهنگ، فرهنگ مقاومت است و آن‌چه که از آن ریشه گرفته است،

گاه انسان‌های بزرگی در جبهه پیدا می‌شدند که عظمت روح آن‌ها ستودنی بود؛ کسانی مانند شهید «دل‌حامد». او مؤمنی 23ساله بود. من با او در آموزش‌های نیروی هوایی در آمریکا آشنا شدم.

قبولی در سه رشتة شیمی‌ دانشگاه تبریز، الهیات دانشگاه شیراز، مهندسی طراحی دانشگاه علم و صنعت؛ و تحصیل در رشتة مهندسی

زمانی که جنگ شروع شد، دانش‌آموز بودم. در محله، جذب پایگاه بسیج شدم. ابتدا در واحد پرسنلی فعالیت می‌کردم، بعد هم مسئول پرسنلی شدم. در سال 62 پس از امتحانات خرداد و اخذ دیپلم،

در میان عکس‌هایم دل‌بستة یک عکس از یک بسیجی، با نام «احمد» هستم. فلسطینی بود و به عشق امام، خود را به جبهه‌های حق رسانده بود. احمد از شیعیان مخلصی بود که سعادت دیدار با او

سخنرانی‏ها، برگزاری مراسم دعا و نیایش، آموزش‏های دینی - عقیدتی، سیاسی و اجتماعی در جبهه یا پادگان‏های نظامی، گسترش فرهنگ جبهه و جنگ از طریق تابلو نوشته‏ها در جبه ها

دولت عراق در تاریخ 31 شهریور ماه سال 1359 با تمامی امکانات جنگی، اعم از نیروهای نظامی ورزیده و کارآزموده و تسلیحات مدرن و پیشرفته از زمین، هوا و دریا