كه با جان شيرين نماند وداع و سازد وي از كشور خود دفاع ز «فردوسي» ام اين نكته ياد كه داد سخن همچو او كسي نداد دريغ است ايران كه ويران شود كنام پلنگان و شيران شود

هزاران سلام و هزاران سپاس به «عباس بابائي» و «حق شناس» همان حق شناسي كه پرواز او مثل گشته با پيك دمساز او عقابي كه تا عرش پرواز كرد و تا كهكشان رفت و اعجاز كرد

چو داديم بر دشمن دين شكست كه دانست دست است بالاي دست خوشا ياد «بيت المقدس» كنيم به يك فتح و ده فتح كي بس كنيم كه ايران و اسلام پاينده باد همه دشمنانش سرافكنده باد

بيا تا به جبهه ها سر بزنيم تو هواي سنگراش پر بزنيم زميناش وقتي كه بارون مي گيره بوي آلاله و ريحون مي گيره سنگراش بوي شهيدارو مي ده بوي قرآن بوي گل هارو مي ده

دلم از عشق آن ماه دل افروز شده آتشفشاني خويشتن سوز كنون چنديست چون ني در نيستان شدم بر حال زار خويش نالان گهي چون شمع سوزم در شبستان گهي جوشان بسان چشمه ساران

به نام خدايي كه قرآن از اوست زمين و زمان سر به فرمان اوست به ما خاكيان بال پرواز داد تن خاكي و روح اعجاز داد كه با اين تن و جان سجودش كنيم و با روح علوي شهودش كنيم

السلام اي بي نشان هاي شهيد عاشقان حضرت رب مجيد السلام اي شاهدان بي پلاك كز شما مانده فقط يك مشت خاك اي هويزه آستان بي نشان تربت جا مانده رزمندگان السلام اي دشت طوفاني هور اي هويزه سرزمين عشق و شور

پادگان دژ مقاوم مانده بود ذات قائم بود و قائم مانده بود سنگر مردان حق اين گونه است استوار و سخت و عاري از شكست هفت بند پيكرش پر ناله بود جايگاه رويش آلاله بود

اين كليد فتح خرمشهر ماست خانه دل در همين شهر خداست شهر خون و شهر عشق و شهر شور شهر ايثار و حماسه شهر نور چهره غم بار اين شهر غريب ذكر اله گويد و امن يجيب

«ش» يعني شيميايي شد دلم «م» يعني از محبت غافلم «ر» يعني رو كنم در كوي يار همچو ايوب از خدا خواهم قرار گرچه يك چله بدم در جبهه ها الفتي دارم از آن حال و هوا...