سلام. من سی سالمه مجردم. پنج تا خواهریم و برادر نداریم. من دختر چهارم هستم. خواهر بزرگم و خواهر گوچکم ازدواج کردن. من از وقتی بچه فکر میکنم زیاد مورد توجه خانواده نبودم. خونمون خیلی شلوغ بود و پدرو مادرم معمولا با مهمونها سرگرم بودن و یا باهم دعوا داشتن. این مسئله برای من خیلی سخت بود. فکر میکردم این بخاطر کوتاهی پدرو مادرمه. هیچوقت با خونوادم رابطه درستی ندارم و سعی میکنم ازشون دور باشم. از همون کودکی خودارضایی میکردم و زیاد توی خیالات مشغول بودم. وقتی رفتم دانشگاه فکر کردم اینجوری میتونم حداقل موقعیت اجتماعی بهتری بدست بیارم. اما متاسفانه بعد از تموم شدن دانشگاه نتونستم کار پیدا کنم و این اوضاع رو بدتر کرد. از طرفی پدر و مادرم همیشه بخاطر درس خوندن منو تحقیر میکنن و فکر میکنن اگه درس نمیخوندم ازدواج میکردم. حدود هفت ماه پیش با یه پسر توی چت روم آشنا شدم که همشهری خودم بود. باهاش قرار ازدواج گذاشتم و مادرش زنگ زد با مادرم صحبت کرد و قرار شد بیان خاستگاری. اما بعد تماس گرفتن و گفتن مشکلی پیش اومده نمیتونن بیان. پدرش یه مدت بستری بود تا اینکه فوت کرد. بعد هم مادرش سکته کرد و دوماهی بیمارستان بود. ما خودمون با هم صیغه خوندیم و چند بار هم با هم تنها شدیم. با این حال من بهش اعتماد ندارم و همیشه فکر میکنم همه اینها سناریوی از پیش ساخته خودشه و همش دروغ گفته. راستش من کلا به هیچکس اعتماد ندارم حتی پدرم. وقتی با پدرم تنها بشم از خونه میرم بیرون چون همیشه منتظرم تا بهم دست درازی بکنه. از اینکه توی این وضعیت هستم خسته شدم. هیچ کاری نمیتونم بکنم. هیچ هدفی ندارم که بخوام اونو دنبال کنم. راستش بعضی وقتها به مرگ دسته جمعی خونواده فکر میکنم و همه راهها رو توی ذهنم امتحان میکنم. من همیشه حس انتقام داشتم. الان دیگه فکر میکنم خدا هم منو فراموش کرده و اصلا قرار نیست هیچ اتفاق خوبی توی زندگی من بیفته.