با عرض سلام خدمت شما خواهر گرامی خواهر عزیزم ،شرایط سنی نوزادان زیر 2 سال بسیار شرایط حساس و مهمی است این کودکان به علت وابستگی شدیدی که به والدین خود دارند واکنش های خاصی را در برابر رفتار و عمل اطرافیان خود نشان می دهند. والدین که صاحب فرزندان در این شرایط سنی هستند باید وقت زیادی را به آن‌ها اختصاص دهند تا می‌توانند به همه نیازهای آنها پاسخ مثبت دهند. برطرف شدن حجم زیادی از نیازها و خواسته‌های کودکان تا حد زیادی در به وجود آمدن شخصیتی سالم در آینده تاثیر‌گذار است. والدین این کودکان نباید این باور غلط را بپذیرند که ممکن است کودکان از این رفتار آنها سوء برداشت کنند و عمل آنها نتیجه عکس داشته باشد بلکه حضور مداوم والدین در کنار آنها در ایجاد شخصیت و هویت آنها در آینده بسیار مثبت دارد.با اینکه رفتارهای پرخاشگرایانه مثل ضربه زدن، جیغ زدن، و حتی گاز گرفتن برای یک کودک یک تادو ساله چندان غیر طبیعی به نظر نمی رسد، اما برای کودکانی یک تا دو سال بزرگتر از این، رفتاری مشکل دار و پرخاشگرایانه به حساب می آید. اکثر کودکان زیر ۵ تا ۶ سال درک کمی از موارد قابل قبول اجتماعی دارند و کنترل اعصاب برای خیلی از آنها کاری دشوار است.پس خودتان و کودکتان را زیاد تحت فشار قرار ندهید البته تا سن دو سالگی .اکثریت کودکان توانایی ها و قابلیت های خود را نمی شناسند و نتیجه کامل رفتارها و اعمال خود را نمی دانند. و در دنیایی که همیشه به آنها دیکته می شود که چه باید بکنند، کجا باید بروند و چطور رفتار کنند، دلیل دیگر رفتارهای پرخاشگرایانه کودکان می تواند این باشد که همیشه به خاطر این رفتار مورد تشویق قرار گرفته اند. خیلی از پدر و مادرها آرزو می کنند که فرزندی قوی بزرگ کنند که بتواند در موقعیت های سخت روی پای خود بایستد. از اینرو خیلی از آنها سهواً این رفتار پرخاشگرایانه را در آنها تشویق می کنند. در واقع حتی با تنبیه کردن بچه ها به خاطر چنین رفتارهایی هم ممکن است دوباره چنین اعمالی را مرتکب شوند. مثلاً تصور کنید که کودکی در یک گوشه از اتاق مشغول درست کردن یک پازل است. بعد از گذشت نیم ساعت او در سکوت تقریباً پازل را به انتها می رساند. در این فاصله والدین بااینکه همان اطراف هستند اما کوچکترین کلمه ای بر زبان نیاورده اند. تا جاییکه کودک تکه آخر پازل را پیدا نمی کند و بعد آنقدر خسته می شود که می زند زیر پازل و آن را پرتاب می کند و گریه و داد و بیداد سر می دهد. اینجا پدر یا مادر وارد جریان می شود و به سرزنش و توبیخ کودک پرداخته و او را به اتاقش می فرستد. شاید به نظر برسد که آن پدر یا مادر کار صحیحی انجام داده اما اشتباه او این بوده که فقط وقتی کودک رفتار پرخاشگرایانه از خود بروز داده وارد جریان شده است. در برخورد با رفتارهای پرخاشگرایانه کودکان باید سعی کنید حتی به کوچکترین رفتار درست و مثبت آنها توجه کرده و آنرا تشویق کنید و در حد ممکن به رفتارهای منفی آنها بی توجهی نشان دهید. تشویق می تواند راه بسیار خوبی برای انگیزه دادن باشد.همچنین باید به یاد داشته باشید که تغییر رفتار کار بسیار دشواری است و نیاز به صرف حوصله و صبر زیادی دارد. تبدیل یک کودک پرخاشگر به یک کودک آرام یک شبه اتفاق نمی افتد.همه آدم ها نسبت به چیزهای حساس هستند و باعث عصبانیت و اذیت آنها می شود و کودکان نیز از این قاعده مستثنی نیستند. شاید کودکان به اندازه بزرگسالان نتوانند ناراحتی های خود را به خوبی ابراز کنند اما چیزهایی مثل دیر شدن غذا، ندیدن یک مسابقه فوتبال، یا حتی فراموش کردن داستان قبل از خواب می تواند محرک خوبی برای بروز عصبانیت در آنها باشد. وقتی بدانید که کودکتان تحت برخی شرایط خیلی زود ناراحت می شود باعث می گردد بتوانید از بروز این عصبانیت ها جلوگیری کنید یا حداقل خودتان را برای آن آماده کنید. اگر کودکتان دوست ندارد صبحها زود از خواب بیدار شود، اشکالی ندارد، برای بیدار کردن او به زور متوسل نشوید. اگر نخریدن یک اسباب بازی او را عصبانی می کند از قبل به آنها هشدار دهید یا اصلاً او را در خانه بگذارید.از تنبیه فیزیکی خودداری کنید،اگر از کودکتان توقع دارید که رفتار آرامی داشته باشد و مسئولانه برخورد کند، باید سعی کنید که خودتان هم همینطور رفتار کنید. بچه ها هیچوقت دوست ندارند موجبات ناراحتی شما را فراهم کنند فقط می خواهند احساساتشان را بروز دهند و یاد نگرفته اند که چطور طوری رفتار کنند که از نظر اجتماعی قابل قبول باشد.که شما با ارائه داستان گویی با کودک و صرف وقت با او و یاد دادن نکات مهارت های اجتماعی بچگانه در فضای بازی با او میتوانید به او آموزش دهید و این کار جز با استمرار و صرف وقت در این خصوص امکان ندارد .هر فردی با یک شخصیت و خلق و خوی منحصربه فرد به دنیا می آید. برخی افراد محتاط تر و محجوب تر هستند درحالیکه خیلی ها خودانگیخته تر و شر و شور تر هستند. بچه ها هم به همین صورتند: بعضی از آنها پرخاشگرترند و بعضی کمتر. شناخت شخصین فرزندتان باعث می شود بتوانید از قبل رفتارهای او را پیشبینی کنید. گرچه خیلی از والدین تشویق و جایزه دادن را به چشم رشوه دادن می بینند اما واقعاً اینطور نیست. اینکار بخصوص برای بچه که می خواهند رفتار پرخاشگرایانه خود را کنار بگذارند بسیار مفید است. دادن یک جایزه مناسب به بچه هامثلاً بردن آنها به پارک یا ..واقعاً معجزه می کند. نکته مهم این است که اول باید به آنها بگویید که چه انتظاری از آنها دارید و به محض انجام آن جایزه را تقدیمشان کنید. برای اینکه جایزه ها موثر واقع شوند بهتر است اگر نتوانستند کار را به درستی انجام دهند، از دادن آن خودداری کنید. بهترین نوع جایزه، تشویق است. بچه ها خیلی دوست دارند بدانند که والدینشان به آنها افتخار می کنند.مهم نیست که فرزندتان چقدر ناراحت و عصبانی باشد، اگر شما آرامش خودتان را حفظ کنید، آرام شدن برای آنها هم راحت تر می شود. سعی نکنید تا قبل ازاینکه آرام نشده اند، با استدلال آنها را توجیه کنید. سعی کنید آنها را به اتاق خودشان بفرستید و اگر خودتان هم عصبانی هستید به اتاقتان بروید و کمی آنجا استراحت کنید. هرچه فرزندتان شما را خشمناک تر ببیند احتمال تقلید از آن بیشتر می شود. وقتی کودک از این راه می خواهد به خواسته اش دست یابد تحت هیچ شرایطی کوتاه نیایید و خواسته اش را اجابت نکنید. اگر هم اصرار کرد قاطعانه اما با مهربانی بگویید تا زمانی که این طور رفتار کنی من خواسته تو را انجام نخواهم داد. سپس به رفتار او توجه کنید به محض آن که رفتار مطلوبی نشان داد به سمتش بروید و او را مورد توجه و محبت خود قرار دهید.دریک گفت وگوی دوستانه و بامحبت به طور دقیق آسیب های این رفتارش را به او گوشزد کنید، مثلا بگویید: «من این کار را دوست ندارم و خیلی غصه می خورم»، همچنین پیامد انجام آن را گوشزد کنید، به عنوان مثال بگویید: «اگر به کتک زدن دیگران ادامه دهی برایت بستنی نمی خرم.»شرایطی که ختم به این رفتار می شود را بررسی کنید، مثلا پیش از این رفتارتان با او چگونه بوده است؟ آیا برای مدت طولانی به اوتوجه نکرده بودید و او برای جلب نظر شما، این واکنش را بروز می دهد؟! شرایط جسمی کودک چگونه است؟ آیا هرگاه ساعات خواب یا غذا خوردنش تغییر می کند، بیشتر این رفتار را انجام می دهد؟ بهتر است عوامل موثر بر این رفتار را شناسایی کنید و در صدد رفع آن ها برآیید. به رفتارهای خود دقت کنید اگر شما نیز کودک را کتک می زنید و از این طریق خواسته تان را به او تحمیل می کنید، نمی توان انتظار داشت که او نیز از همین شیوه استفاده نکند.او را از دیدن کارتون ها یا انجام بازی هایی که در آن اعمال زور و پرخاشگری نمایش داده می شود، منع کنید. ابراز محبت خود به کودک را افزایش دهید و تشویقش کنید تا او نیز محبت خود را ابراز کند. مثلا نمایش یک رابطه مناسب بین مادر و فرزند را به صورت بازی با او تمرین کنید.آن قدر برای کارهای کم اهمیت روی او فشار نیاورید که او رنجیده شود و دائم مخالفت کند. وقتی مکررا باعث درگیری های کوچک میان خود و فرزندتان می شوید جایگاه خود را در چشم او حقیر می سازید و او هم نمی آموزد که شما در مقام والد او هستید بلکه به دید فردی به شما می نگرد که با او رفتار خصمانه دارد. با آرزوی سلامتی و آرامش در زندگی در کنار فرزند دلبندتان