سلام دوست خوبم. از این که ما را همراه خود دانسته اید از شما سپاسگزارم. مواردی که توصیف می‌کنید بسیار به علایم اختلال اضطراب اجتماعی شباهت دارد. افرادی که جلوی جمع به راحتی نمی‌توانند صحبت کنند در حالی که با یکی دو نفر دوست صمیمیشان بی نهایت راحتند و نظراتشان را بیان می‌کنند ولی جلوی جمع نمی‌توانند این راحتی را داشته باشند بنابراین با وجود دانش زیاد بعضا در هنگام سخنرانی یا ارائه و یا کنفرانس و ... آنچه که می‌دانند را نمی‌توانند بروز دهند. یکی از پیشنهادات من مراجعه به کتاب های مناسب و سایت های معتبر جهت دریافت پاسخ است. شما می‌توانید با مراجعه به سایت های مناسب در ارتباط با اضطراب اجتماعی مطالبی را بخوانید و آگاهیتان را افزایش دهید. دوست خوبم،‌ نکته ای که مادرتون گفتن بسیار مهم و قابل ارزشه. دلیل این که باید مرتب کنفرانس بدهید و سخنرانی کنید و ... یک مسئله جالب است که مایلم برایتان توضیح دهم.
معمولا افرادی که دچار اضطراب اجتماعی می‌شوند، از سخنرانی و حضور در جلوی جمع می‌ترسند و به همین خاطر از این ها دوری می‌ورزند. با دوری از ظاهر شدن جلوی جمع ترس ما نه تنها از بین نمی‌رود که هر روز بیشتر شده و ما را در تنگنایی بدتر قرار می‌دهد. اولین گام برای حل این مسئله تصور کردن است. ابتدا تصور کنید که در جمعی ده نفره یا بیست نفره هستید و سپس برایشان سخنرانی کنید. در جمع های خانوادگی و فامیلی معمولا صحبت کنید و البته در کنفرانس های کلاسی حضور پیدا کنید.خودتان را مجبور به انجام چنین کارهایی کنید. بی شک شما پیش از انجام سخنرانی و یا کنفرانس به علایم بدنی خود توجهی بیش از اندازه می‌کنید ولی باید به شما بگویم که علایم اضطراب با توجه بدتر می‌شوند. در واقع زمانی که من جلوی جمعی هستم و احساس می‌کنم که بدنم به لرزه افتاده و یا عرق کرده‌ام و یا رنگم پریده و یا بیش از حد قرمز شده است اضطرابم مضاعف می‌شود. اما راه حل آن چیست؟ تنها راه حل آگاهی و تمرین است. آگاهی داشته باشید که همه افراد جلوی جمع کمی معذب هستند (حتی بزرگترین مجریان مطرح دنیا نیز هنگامی که جلوی جمع ظاهر می‌شوند و یا دوربین را می‌بینند در ابتدا به مدت چند ثانیه الی چند دقیقه دچار اضطراب می شوند اما به مرور رفع می‌شود) پس مسئله ای که دارید طبیعی است و همه کسانی که احیانا این موضوع را متوجه می‌شوند بر شما خرده نمی‌گیرند. اما در اغلب مواقع ما خودمان به علایم بدنیمان توجه داریم. این در حالی است که دیگران نه متوجه خشکی دهان و یا تعریق ما می‌شوند و نه حواسشان به تپق زدن های ماست. در واقع در اکثر مطالعات مختلف دیده شده که افراد معمولا حتی اگر سخنرانی برایشان سخنرانی مفصلی بکند و بعدا برود بنشیند و سپس با لباسی متفاوت ظاهر شود تغییر لباس را متوجه نمی‌شوند. گویا مغز ما کاملا انتخابی عمل می‌کند و به این ترتیب به دنبال سخنان شما هستند نه علایم اضطراب. دوست خوبم یکی از راه هایی که هست انجام کارهایی عجیب است. مثلا به داروخانه یا سوپرمارکت و ... بروید و با صدای بلند تقاضای محصولی که می‌خواهید را داشته باشید. یکبار در تاکسی بنشینید و سپس موقع پیاده شدن بگویید که پول همراه ندارم (می‌دانم سخت است ولی باید با این کارها بر ترس خود غلبه کنید) البته پس از کمی مکث به راننده بگویید که حقیقت این است که پول به همراهتان بوده و این مرحله ای از یک بحث علمی بوده (جهت پیشگیری از هر گونه اتفاق ناخوشایند) هنگام سخنرانی مهم ترین نکته این است که چند مرتبه ان را جلوی اینه و جلوی نزدیکان تمرین کنید و به خودتان مسلط شوید و سپس به سخنرانی بروید. هیچ گاه از روی متن برای کنفرانس و ... نخوانید بلکه متن را بلد باشید و آنچه می‌دانید را اطلاع دهید. کاغذهای پیشروی شما به منظور این است که نکته ای جا انداخته نشود. بنابراین با زبان خودتان به دور از تکلف و گزافه گویی و ساده و دلنشین سخن بگویید. از دانش خود مطمئن باشید و سپس به قرمزی گونه ها و ... توجه نکنید این علایم ابتدای سخنرانی برای همه به وجود می‌اید ولی به مرور با توجه بر متنی که قرار است مطرح کنید همه این علایم برطرف می‌شود.
امیدورام بهترین ارائه ها را در پیش داشته باشید.

بیشتر بخوانید:
اختلالات اضطرابی
خودباوری و اعتماد به نفس