سلام . ممنونم که پاسخگوی سوالات و التیام بخش و آرامش دهنده من بودید و هستید . از زمان کودکی و از زمانی که با مفهوم زندگی آشنا شدم ،شاهد دعواها و زد و خورد ها و عدم تفاهم های والدینم بودم . بعد با خیانتهای پدرم روبرو شدم و تب و تاب مادرم را می دیدم . شاهد قهر مادرم بودم که در کل فامیل پخش شد و ما فرزندان سرخورده شدیم . بعد مادرم دو مرتبه به خونه اومد و بخاطر ما به زندگی اش ادامه داد . مادرم (۶۱ساله) فردی جزیی نگر، وسواسی، ایراد گیر و ... است . نمیشه باهاش نشست و درست و منطقی صحبت کرد . بار منفی به آدم میده . پدرم (۶۷ساله) ، شخصی سطحی نگر ، درونگرا ، صبور ، و اکنون دنبال جبران خطاهاشه .البته دیگه مادرم ، قبولش نداره . اصلا... متاسفانه بارها ما فرزندان ، با پدرم هم در رابطه با مسائلمون صحبت کردیم ، ولی راه حل خوبی از ایشون نگرفتیم تا با عقل جور در بیاد . از این سو ، من تنها دختر خانواده و سه برادرم ، شروع کردیم به خودسازی خودمون . خدا را شکر برادرانم به راه خلاف نرفتند و تاکنون روی پای خودشون بودند . منم با شرکت در کلاسهای مهارتهای خانواده و نشستن پای صحبت های روانشناسان ، راه درست را تاحدی پیدا کردم و بشدت بهش معتقد شدم . اما با این درد درونم چه کنم ؟ هر روز شاهد بگو مگو های والدینم هستم که بیشتر مادرم مقصره و به پدرم گیر میده . البته پدرم هم مقصره و درکی از زنش نداره . من مادرم را بیشتر نصیحت میکنم اما اثری ندارد . خیلی خیلی کم در این مورد موفق شدم . دلم به حال خودم و برادرانم میسوزد . یکی از برادرانم ازدواج کرد . اما به قول خودش ، برای فرار از این خونه اینکارو کرد . و الانم تاحدی، به سمت خانواده همسرش متمایل شده . راستش به او به عنوان یک مرد ، این حقو میدم . ولی خودم چه کنم ؟ پدرم به محض ورود به خونه ، یه سنگینی و بار منفی به خونه وارد میکنه. خیلی اخمو و بدرفتاره . خنده هاش برای بیرون از خونه است . گاهی با پدرم شوخی میکنم ، ولی میگه: برو بینم..‌. من خیلی توی این خونه تنهام ... برادرهام میرن سرکار و بیرون. خودشون تنهایی سفر میرن . منم به عنوان دختر از هر مکانی که مطمئن باشه ، استفاده کردم و با اجازه والدینم، سفرهایی داشتم ، اما اصلا این سفرها رو دوست نداشتم و بهم خوش نگذشت . بعد از برگشتت از سفرها ، بیشتر دچار افسردگی شدم و احساس بی عزتی کردم ... من در امر ازدواج و ورود خواستگار هم خیلی دچار مشکلم . اغلب خواستگارهامو به دلیل نداشتن پشتیبان و یک فرد قوی که در این مجالس صحبت کنه ، رد کردم . برادرهام با وجود پدرم ، دخالت کمی در این مجالس داشتند . دلیلشون هم احترام به پدرمه .و متاسفانه با وجود پسندیده شدنم ، همان جلسه خواستگاری ناتمام می ماند و بینتیجه ... خیلی سعی کردم ، تمام این مسائل را بپذیرم و هضم کنم . اما به عنوان یه دختر خیلی برام کار سختی بوده . راستش بتازگی آستانه تحملم کم شده .‌ وشاید تا اینجا ، دلیلش برای شما واضحه شده . نمیدونم چه کنم ؟ با والدینم چه کنم ؟ سر کار هم میرفتم ولی بدلیل ضعف بدنی مادرم در کارهای خونه ، کار را رها کردم . از کاری که واقعا بهش علاقه مند بودم ، اومدم بیرون .