با سلام و احترام خدمت شما مادر گرامی. بیان کردید "پسر 15 ماهه ای دارید که به شما وابسته هست و برای خواسته هایش گریه می کند و اشیا را پرتاب می کند": البته در این سن باید تا حدی وابستگی بچه ها را پذیرفت. چون هنوز تجربه ی چندانی از جدا شدن مادر را ندارد و از نظر روانی و جسمی بسیار به حضور مادر نیازمندند، بنابراین لازمه با بازی های کوتاه مثل قایم با شک، بازی ای انفرادی و.... به تدریج این وابستگی را کم کرد.
- بعد از سن دو سالگی و از شیرگرفتن کودک، دیگه باید به فکر این باشید که کودک را از اتاق خود جداکنید، البته این امر هم لازم است آرام آرام و با فاصله دار کردن بستر کودک از خودتان انجام بگیرد. این امر تاثیر بسزایی در کاهش وابستگی کودک خواهد داشت.
- همچنین هر چه ارتباط پدر با فرزند بیشتر شود، وابستگی به مادر کمتر می شود. بنابراین لازم است پدر هم نقش فعالی در تربیت فرزند خود داشته باشد و برای او وقت بگذارد و باهاش بازی کند و ...
- در آغوش کشیدن و بوسیدن کودک در اوقات فراغت کمک می کند تا متوجه شود مورد علاقه شماست و برای جلب توجه یا اطمینان به شما نمی چسبد.
- نکته ی بعد درباره ی پرتاب کردن اشیا و گریه کردن برای اجابت خواسته هایش: چون مغز کودکان در این سن، به اندازه ی کافی رشد نکرده و توانایی بیان احساسات را ندارند، وقتی با ناکامی مواجه می شوند چنگ می زنند، گاز می گیرند، اشیا را پرتاب می کنند، و...بنابراین بروز همچین رفتارهایی در این مرحله از رشد کودکان طبیعی هست ولی باید با شیوه های تربیتی مناسب از شکل گیری و تقویت رفتارهای نامناسب پیشگیری کرد.
- کودکان با توجه به واکنش ها و عکس العمل هایی که والدین نشان می دهند، یاد می گیرند از چه روش هایی برای به کرسی نشاندن خواسته ی خود استفاده کنند مثلا بعضی والدین تحمل دیدن اشک های فرزندشان را ندارند و با دیدن بغض کودک، فوری درخواست او را اجابت می کنند. بعضی والدین نسبت به جیغ و داد بچه حساس هستند و حوصله ی جر و بحث با کودک خود را ندارند و زودی کوتاه می آیند. درست است که به صورت موقت، بچه آرام میشود و دیگر از سر و صدا خبری نیست ولی یک پیام خیلی مهم را به کودک می رساند که اگر خواستی حرف حرف تو باشد، باید گریه کنی، صدایت را بالا ببری، پا به زمین بکوبی، قهر کنی .... در نتیجه والدینی موفق هستند که در تربیت فرزندان خود، به دنبال راهکارهای نتیجه بخش در طولانی مدت هستند. البته این شیوه سخت تر هست و احتیاج به صبر و بردباری دارد.
- برای اینکه کودک، حرف شما را گوش دهد لازم هست اقتدار و قاطعیت لازم را داشته باشید. یعنی زمانی که کودک می خواهد کاری را انجام دهد که شما مخالف هستید بر روی نه خود، پافشاری کنید و گریه و زاری و جیغ و داد بچه بر روی شما تاثیری نداشته باشد.
- کودک نیازمند استقلال داشتن است و گاه برای به دست آوردن این استقلال، لجبازی می‌کند. بنابراین نباید به صورت مستقیم کودک را از خواسته هایش منع کنید که او آشفته شود و گریه کند. در واقع ما خیلی وقت ها می توانیم با ترفندهای آگاهانه جلوی قشقرق کودک را بگیریم بدون اینکه آسیبی به روان خود و کودک بزنیم. مثلا محیط امنی را برای کودک فراهم کنیم که لازم نباشد دائم به او امر و نهی کنیم دست به چاقو نزن، فلان وسیله را برندار و...یا حواس کودک را به چیز دیگه ای پرت کنیم. بنابراین اگر کودک تمایل دارد بازی کند یا فعالیتی انجام دهد که برای او آسیب و خطری ندارد، او را منع نکنید. در واقع تا حدی آزادی های کودک را بپذیرید، اینگونه از بسیاری از عوامل زمینه ساز رفتارهای نامناسب کودک، پیشگیری می شود. و در نهایت، با آگاهی از مراحل رشد و اصول فرزندپروری مناسب، به همراه صبر و حوصله بسیاری از مشکلات رفتاری کودک را می شود حل کرد.
با آرزوی موفقیت برای شما