با سلام و احترام خدمت شما همراه گرامی سایت راسخون.
مادر ارجمند، فرزند شما خردسال است و نیاز به توجه ویژه شما دارد و چون وظیفه اول شما همسرداری و سپس فرزنداوری و تربیت فرزند است، شایسته ترین اقدام ترک کار و حضوردر خانواده است. اما اگر (به دلایلی که حتما قابل انعطاف و اغماض است) نمیتوانید کار خود را ترک کنید، باید تلاش کنید که خلا نبود خود و تقسیم محبت علنی تان را برایش جبران نمایید. بعبارتی باید در محیط منزل بسیار با او همراه باشید و وقت بیشتری برای بازی اختصاصی با او در نظر بگیرد. البته به شرط تحمل فرزندتان، بهتر است به مرور کلاس او را از خود جدا نمایید یا همچنان در کلاس او را به صورت ویژه و با همان نقش فرزندی بپذیرید که این امر سبب اذیت شدن شما و دیگر کودکان خواهد شد. در پاسخ به سوال دوم تان نیز میتوان گفت که برداشت شما صحیح بوده و علت بدقلقی و خودزنی هایش هم تحت فشار گذاشتن شما برای انجام خواسته اش است. درست است که او کم سن و سال است اما خوب میداند که اگر به خود آسیب برساند، شما حتما به سراغ او خواهید رفت. البته توجه داشته باشید که اگر میخواهید برای ترک رفتار، روش بی توجه را انتخاب نمایید، از هم اکنون باید امادگی رفتارهای دیگر مانند گریه و جیغ بلندتر، پرخاشگری و ازار دیگر کودکان و... را باید داشته باشید. چون با رفتار خود به کودک تان اموخته اید که در صورت رفتار اشتباه، حتما به او توجه خواهید کرد. با توجه به اینکه شرایط کنونی و ادامه ان میتواند در وجود فرزندتان نهادینه شود و او را به فرد ستیزه جو و متخاصم تبدیل نماید، همچنان تاکید بنده بر ترک کار شماست. در هر حال بدانید که سلامت روان کودکتان از هر امر دیگری مهم تر است.
در پناه حق و عاقبت بخیر باشید.