ج: مي‏توانيد به جاي تنبيه بدني، از ساز و کارهاي بازدارنده استفاده کنيد: 1. محروميت موقت: اين شيوه براي کودکان خردسال )بيشتر، زير 5 سال( مناسب است؛ بدين گونه که او را به ازاي هر سال سن، يک دقيقه در اتاقي بدون امکانات )البته نه تاريک و ترسناک( قرار دهيد؛ پس براي مثال، کودک 3 ساله را 3 دقيقه وامي‏داريد تا در اتاقي بماند و از فعاليت عادي )بازي، تلويزيون و...( محروم شود. اگر کودک شما مقاومت کرد، محروميت او را دو برابر کنيد. در مورد نوپايان مي‏توان آن‏ها را روي صندلي نشاند و کنارشان ايستاد. 2. محروميت: اين شيوه براي همه‏ي سنين مناسب است؛ بدين گونه که کودک را از اسباب‏بازي، تلويزيون، رايانه، پول توجيبي و... به طور مقطعي و متناسب با رفتار نامطلوب، محروم مي‏کنيم. 3. قهر: قهر، وسيله‏ي بسيار مؤثري براي اصلاح رفتار کودک و نوجوان است؛ البته نبايد طولاني و در استفاده از آن زياده‏روي شود. 4. تحريک عواطف و احساسات: براي اصلاح رفتار مي‏توان احساس کودک و نوجوان را با جمله‏هايي عاطفي )براي اين عمل تو غصه مي‏خورم؛ از اين کار تو رنجورم و...( تحريک کرد. توجه داشته باشيد که استفاده‏ي پي در پي از اين شيوه، آن را بي‏اثر مي‏کند. برخي والدين )به ويژه مادر( در تحريک عاطفه‏ي کودک با جمله‏هايي از قبيل »تو با اين رفتار مرا پير مي‏کني؛ با اين عمل باعث مرگ من خواهي شد و...« زياده‏روي مي‏کنند که ممکن است احساس فرزند را جريحه‏دار کند و آثار روحي بدي داشته باشد. 5. بده و بستان: فرزند، نيازهاي فراواني دارد. اگر به خواسته‏ي شما مبني بر اصلاح رفتار خود بي‏توجهي مي‏کند، منتظر باشيد تا براي رفع نياز خود نزد شما بيايد. در اين هنگام به او بگوييد: من هم خواسته‏اي دارم؛ خواسته‏ام را برآور )بده( تا به نيازت پاسخ گويم )بستان(. 6. تهديد به تنبيه: در صورت عدم تأثير ساز و کارهاي پيش گفته، تهديد به تنبيه بدني )البته به طور غير مستقيم و با کنايه( مي‏تواند مؤثر باشد )ر. ک: ص 95(.