روح انسان بعد از مرگ و به مجرد انقطاع از دنیا و از بدن مادی ، خود را با بدن برزخی وقالب مثالی می یابد ، در حالی که در دنیا بدن مادی مانع ظهور این بدن بود . در حقیقت می توان گفت که بدن مثالی ، تمثیل روح است که تعلق روح به بدن مادی مانع بود که ان ظاهر گردد . مثل اینکه ما در خواب وقتی بدن مادی را رها می کنیم با یک بدن دیگری روبه رو می شویم ، در عینی که بدن ماست ، خصوصیات بدن مادی را ندارد ، البته بدن برزخی نسبت به بدنی که ما در خواب داریم تفاوت هایی دارد ، چرا که مرتبه وجودی برزخ ، مرتبه بالاتری است و لذا بدن مربوط به آن هم خصوصیات خاص خود را دارد . در روایات هم داریم که در نشئه برزخ ، افراد در بدنی هستند شبیه بدن دنیایی « فی قالبٍ کَقالِبِه » و انسان ها در انجا دارای یک زندگی فعال می باشند . انسان های معمولی و متوسط ، یعنی کسانی که در زندگی دنیوی موفق به تجرید خود و انقطاع از دنیا نشده اند و تعلق به خوشی های دنیایی در وجودشان حاکم است ، با ورود به برزخ نه تنها با یک نظام ناشناخته مواجه می شوند ، بلکه با از دست دادن مأنوسات دنیوی در وحشت می افتند و با فقدان آن چیزهایی که تنهایی خود را با انها جبران می کردند و ارزش و موجودیت خود را با آنها و در ان ها می دیدند ، در فشار قرار می گیرند ، یک وضعیت معلق توأم با وحشت و غربت برای آن ها پیش می آید . مثل این است که از همه جا خطرات به انها هجوم نموده وموجودیتشان را تهدید می کند ،در حالی که از دست هم نمی دهند . چنین فشارهایی در قبر و برزخ سراغ انها می آیند و هر کس به اندازه تعلقی که به دنیا دارد در چنین فشاری است وهر کس به اندازه انسی که با عالم غیب و قیامت دارد در انتقال به عالم برزخ و با روبه رو شدن با آن عالم ، در فشار کمتری است ، هر چند اکثرا کم یا زیاد دارای این فشار هستند .