اولین توصیه ی من، این است که دیگر در مورد کودک خود، از برچسب «لجباز» استفاده نکنید. زیرا آنچه که شما اسم آن را لجبازی می گذارید، یک حالت رفتاری و روانشناختی بهنجار و طبیعی برای دوره ی سنی کودک شما است. این رفتارهای به ظاهر لجبازانه، نشانه ی رشد روانشناختی سالم و طبیعی کودک شما است. شاید این صحبت برای شما کمی عجیب به نظر برسد اما در این سنین، اولین رفتارهای استقلال خواهانه ی انسان، آغاز می شود. یعنی کودک از این سنین با مخالفت هایی که می کند، می خواهد حس استقلال را تجربه کند. تلاش برای مخالفت با پدر و مادر و انجام رفتار مورد نظر خود، به کودک این احساس را می دهد. البته این به این معنی نیست که والدین باید کودک را کاملاً به حال خود رها کنند تا احساس استقلال او تأمین شود. توصیه ی من در این زمینه، این است که شما شیوه های تربیتی قاطعانه ی خود را همچنان ادامه دهید، اما به کودکتان اجازه دهید که در بعضی از حیطه های امن، خودش دست به تجربه بزند. به عبارت دیگر سعی کنید فرصت های امن و سالمی برای مستقل عمل کردن از والدین به او بدهید، هرچند که به نظر شما خرابکاری کند یا چیزی را به هم بریزد یا جایی را کثیف کند (البته نه همیشه و در همه جا بلکه در شرایطی خاص و معین). مطمئن باشید که اگر این دوره ی حساس را با یک تربیت قاطع و در عین حال انعطاف پذیر،‌ پشت سر بگذارید، بعد از سه سالگی، به تدریج رگه های تربیت پذیری و پیروی خودجوش از توصیه های والدین را به طور واضح در کودک خود مشاهده خواهید کرد.