روش های علاقمند کردن کودک به ورزش (بخش دوم)

بازی کردن چندین ورزش می‌تواند کودکان را در همه آن‌ها بهتر کند، به دلیل اینکه متقابلا در مهارت‌هایی مانند کار گروهی، عبور دادن توپ، ردیابی بصری و چابکی، تبحر پیدا می کند.
 

با فرض اینکه او چند ورزش را در چند سال اخیر امتحان کرده‌ است، احتمالا کودک شما برخی ترجیحات را ایجاد کرده‌ است. دکتر زلینگر می‌گوید: "والدین اغلب کودک خود را در یک برنامه ورزشی قرار می‌دهند که دوستانش در آن حضور دارند، اما این همواره بهترین رویکرد نیست. ” برای مثال اگر پسر شما از فوتبال متنفر است یا در آن خوب نیست، می‌تواند احساس شکست کند، و ممکن است در برابر امتحان ورزش‌های دیگر مقاومت کند.
 

قبل از روز ثبت نام، برای فرزندتان توضیح دهید که باید کل فصل را در این ورزش شرکت کند و اگر از آن لذت نبرد، در فصل بعد می‌تواند ورزش دیگری را امتحان کند. منطقی است که از یک کودک ۷ ساله انتظار داشت کل فصل را، از ابتدا تا پایان، در یک ورزش بماند. در این سن کودک، مسئولیت پذیری در مدرسه را نیز می آموزد. دکتر گلن کاشوربا، روان‌پزشک کودک و بزرگ‌سال در سامرست پنسیلوانیا می‌گوید: "بعضی از کودکان بعد از چند روز تمرین، ممکن است بخواهند تمرینات را ترک کنند، اگر تمرینات سخت تر از حد انتظارشان باشد، اما اگر آنها چند وقتی تمرینات را ادامه دهند، مهارت های شان بهبود خواهد یافت و این ورزش را به ورزش های دیگر، ترجیح می دهند تا یک فصل دیگر در آن بازی کنند”.
 

اگر فرزند ۳ یا ۴ ساله شما قلب خود را در یک ورزش تیمی قرار داده است، ابتدا تکالیف خود را انجام دهید. اگر می‌توانید چند فرسنگ را طی کنید و چند جلسه تمرین او را تماشا کنید تا احساس راحتی داشته باشید. ورزش‌های کودکان پیش دبستانی، باید بیشتر شبیه بازی باشند تا یک درس یا تمرین. یک لیگ بیسبال ممکن است بر روی دویدن یا پریدن، در حالیکه با توپ بازی می کنند، تمرکز کند. مربیان باید بر مهارت اجتماعی بودن و مهارت‌های حرکتی کلیدی تاکید کنند.

ممکن است راحت‌ ترین کار این باشد که با یک ورزش با توپ بزرگ، مانند فوتبال، شروع کرد چرا که اکثر پیش‌دبستانی‌ها هنوز در حال ایجاد هماهنگی بین کودکان هستند. به سطح مهارت بازیکنان دیگر توجه کنید. اگر سطح آن‌ها، خیلی بالاتر از سطح کودک شما باشند، ممکن است از آن ورزش لذت نبرد. حتی اگر عاشق یک ورزش شود، نباید یک سال مداوم آن ورزش را بازی کند. فشار مداوم بر روی ماهیچه‌های مشخصی، می‌تواند منجر به افزایش شانس او برای آسیب شود. هم چنین تحقیقات نشان داده‌اند که بازی کردن چندین ورزش می‌تواند کودکان را در همه آن‌ها بهتر کند، به دلیل اینکه متقابلا در مهارت‌هایی مانند کار گروهی، عبور دادن توپ، ردیابی بصری و چابکی، تبحر پیدا می کند.
 

هنگامی که کودکان در این عصر در زمینه ای، از خود استعداد نشان می‌دهند، برخی والدین در مورد بورس‌های تحصیلی فکر می‌کنند و سپس با کمک گرفتن از مربی های خصوصی، فرزند خود را با تمرین بیش از حد به مرز نابودی می کشانند. دکتر گولد می‌گوید : "برخی والدین فراموش می کنند از اول چرا می خواستند فرزندشان وزش کند: برای بهبود مهارت های اجتماعی، عاطفی و فیزیکی”. اگر بیش از حد بر روی بردن یا رتبه‌ بندی‌ها تمرکز داشته باشید، ممکن است از اینکه شما را ناامید کند، مضطرب شود. در عوض با پرسیدن سوال‌های صریح از قبیل "در عمل چه چیزی یاد گرفتید؟، علاقه خود را به تجربیات کلی فرزندتان نشان دهید. "برای هر اشتباهی که می‌خواهید تصحیح کنید، پنج پیشنهاد ویژه درباره آنچه که کودک تان درست انجام می‌دهد، بدهید. (چرخش شانه راست تان به مراتب موثرتر از این است که "توپ را محکم‌تر پرتاب کنید”)
 

برای کودکان در این سن عادی است که خود را با هم تیمی ها و یا حریفان شان، مقایسه کنند. اما به دلیل اختلاف سنی و ترکیب گروه های مختلف سنی، کودکان اغلب خود را با افرادی مقایسه می کنند که حدودا دو سال از آنها بزرگتر هستند. و این می‌تواند به معنی تفاوت قد، وزن و تفاوت‌های مهارتی باشد. متاسفانه هنگامی که کودکان ۷ ساله متوجه می‌شوند که آن‌ها به اندازه هم تیمی های ۹ ساله  شان خوب نیستند، ممکن است آن‌ها خود را ببازند و بخواهند تسلیم شوند.

دکتر گولد توضیح می‌دهد که "زمانیکه کودک به بلوغ می رسد همه چیز تغییر می کند”. بعضی از بچه ها پیشرفت می کنند، بعضی ها بدتر می شوند و هیچ راهی وجود ندارد که بتوان پیش بینی کرد که چه اتفاقی می افتد. به کودک تان یادآوری کنید به جای اینکه بر روی کودکان دیگر تمرکز کند، روی عملکرد خودش تمرکز کند.  اگر او یک ورزش انفرادی بازی می کند، او را تشویق کنید که امتیازات و زمان های خود را ثبت کند. بنابراین می تواند اینگونه پیشرفت خود را در طول فصل محاسبه نماید.

اما در کنار همه اینها به او کمک کنید تا یاد بگیرد چگونه اشتباهاتی را که در وسط رقابت ورزشی مرتکب می شود را حل و فصل کند. یک "علامت اشتباه ” برای او در نظر بگیرید تا پس از هر اشتباه به او کمک کنید از آن بگذرد و بازی را ادامه دهد. دست خود را بالا بیاورید، آن را مشت کنید و سپس پایین بیاورید. به کودک خود بگویید هیچ کس بی عیب و نقص نیست، هر کسی ممکن است دچار اشتباه شود (مخصوصا زمانیکه یک مهارت جدید می آموزد) و به او بگویید که از اینکه نهایت تلاشش را می کند، شما به او افتخار می کنید.
 

با تمرینات شبانه هفتگی و بازی‌های آخر هفته، آیا کودک شما به حاشیه رانده می‌شود؟
    -او دیگر در مورد ورزش صحبتی نمی‌کند.
    -او بهانه می‌آورد تا از تمرین صرف‌نظر کند.
    -او هیچ هیجانی را قبل از مسابقه نشان نمی‌دهد.
    -او همیشه خسته به نظر می‌رسد و حالش خوب نیست.
    -او نشانه‌هایی از افسردگی را نشان می‌دهد – از دست دادن اشتها , تهوع و سردرد.
    -او از فعالیت‌های تیمی دور از میدان اجتناب می‌کند.

منبع: سرسره