پرخاشگری کودکان در مدرسه

اگر کودک تان شما را به عنوان الگوی خود انتخاب کرد، شما باید نهایت سعی خود را کنید که ابتدا خود را اصلاح کرده تا در تربیت فرزندتان موفق شوید.
 

شاید خودتان هم در طول تحصیل با دانش آموزانی برخورد داشته اید که با هل دادن، تهدید کردن، دعواهای جمعی و خراب کردن وسایل دیگران نظم و انظباط کلاس و حتی مدرسه را به هم می ریختند. این کودکان علاوه بر آنکه برای هم شاگردی های خود مزاحمت ایجاد می‌کنند، بلکه برای پدر و مادر خود نیز بسیار مایه شرم و سر افکندگی می شوند. 

چرا که تحمل این نوع دانش آموزان برای هر مدرسه ای قابل تحمل نیست و قطعا پس از هر جنجالی که ایجاد شود، درخواست حضور والدین یا اخراج موقت و.... را به خانواده می‌دهند. چه در دختران، چه در پسران دیده می‌شود که این نوع کودکان باعث آسیب دیگر دانش آموزان و شکایت والدین آنان نیز می‌شوند. البته هر چند در دانش آموزان دختر این موارد کمتر دیده می شود اما نمی‌توان منکر آن بود. پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم فرمودند: بدانید که بهترین انسان ها کسانى هستند که دیر به خشم آیند و زود راضى شوند.[1] 

خشم و پر خاشگری شاید در ابتدا برای کودکان تنها از سر سرگرمی یا دعوا های کوتاه باشد، اما اگر در همان ابتدا با رفتار های مناسب از سوی خانواده و مدرسه کنترل نشود، بعد از گذر زمان و تشدشد این موضوع، جلوگیری و کنترل آن بسیار سخت‌تر شده و خانواده از راه هایی همچون مشاوره و روانشناسی باید کمک بگیرد تا از آسیب های بزرگسالی این موضوع پیشگیری شود. 
 

اولین آسیب اخلاقی و اجتماعی را پس از اطرافیان، خود کودک پرخاشگر می بیند که آن هم حذف شدن از جمع های دوستانه است، که برای کودکان می تواند بدترین شکنجه و آسیب اجتماعی باشد.هیچ گروه دوستانه ای علاقه به وجود همچین کودکی در کنارشان را ندارد، چون به مرور آرامش را از تمام افراد گروه می گیرد و بهترین کار را راه ندادن هنچین دوستانی به جمع شان است. این عمل خود آسیب های اجتماعی دیگری را در پی دارد که اگر توسط والدین در ابتدای امر حل نشود، در آینده برای فرزندتان بسیار خطر ساز می‌شود. امام علی (علیه السلام) فرمودند: خشم هم نشین بسیار بدى است: عیب ها را آشکار، بدى ها را نزدیک و خوبى ها را دور مى کند. [2] 
 

کودکان ما زمانی پرخاشگر می‌شوند که یکی از عوامل زیر در آن دخیل باشد: 
- عوامل ارثی وراثتی
- محیط اطراف
- زیست شناختی
- عوامل هورمونی
و.... 

کلا نمی‌توان خشونت های ناگهانی را صرفا به یک عامل منتهی کرد، چرا که خانواده نقش بسیار زیادی در ایجاد آرامش کودکان خود دارند با رفتار خود باعث کنترل یا تشدید خشم فرزندشان می‌شوند. پدر و مادر بهترین حامی و آرامش خانواده به حساب می آیند و آرامش آنان برلی کل خانه مهم و تاثیر گذار است؛ برای تربیت درست کودک ابتدا باید آرامش را بین خودتان حاکم کنید. 
 

الگو سازی و تقلید هم نقش زیادی در راه تربیت کودک دارد. کودکان در خردسالی افراد کمی رل در دایره تقلیدی خود قرتر می‌دهند، از جمله مادر و پدر شاید هم اقوام درجه یک. از همان اول باید توجه کرد که کودک را به تقلید از افراد درست تشویق کرد اما اگر سن آنها به نوجوانی نزدیکی شود، قالب الگویی آنها از خانواده به هنر پیشه ها و شخصیت های کارتونی و قهرمانان انیمیشن تغییر می کند و اصولا اینطور افراد شخصیتی رو به خشونت دارند و قطعا نمی توانند برا کودک تان الگوی مناسبی باشند. 

اما اگر کودک تان شما را به عنوان الگوی خود انتخاب کرد، شما باید نهایت سعی خود را کنید که ابتدا خود را اصلاح کرده تا در تربیت فرزندتان موفق شوید. فراموش نشود که نوع برخورد شما با همسرتان بیشترین نقش را در رفتار آینده کودک تان دارد. 
 

گاهی تنبیه و تشویق های نابجا شماست که عامل پرخاشگری کودک می‌شود. زمانی که کودک تان در کنار به هم ریختگی های اتاقش، از خود خلافیت یا کار دستی درست می‌کند، اما واکنش شما تنبیه است نه تشویق، چرا که به بهم ریختگی اتاق توجه کرده اید، نه به خلاقیت کودک تان. اما زمانی که کودک حرکت پرخاشگری بامزه ای را انجام می دهد شما به ان می‌خندید و گاهی اصرار به تکرار آن دارید تا خودتان سرگرم شوید، و این لبخند یعنی جرقه ای برای شروع خشونت کودک تان. امام علی (علیه السلام) در این باره فرمودند: با خشم، تربیت {ممکن} نیست . [3]

پی نوشت :
[1] ابوالقاسم پاینده ،نهج الفصاحه : کلمات قصار پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم، قم: انصاریان  ۱۳۸۳، صفحه 243 ، حدیث 469. اَلا اِنَّ خَیرَ الرِّجالِ مَن کانَ بَطىءَ الغَضَبِ سَریعَ الرِّضا؛
[2] تصنیف غررالحکم و دررالکلم صفحه 302 ، حدیث 6893. بِئْسَ الْقَرِینُ الْغَضَبُ یُبْدِی الْمَعَایِبَ وَ یُدْنِی الشَّرَّ وَ یُبَاعِدُ الْخَیْر
[3] تصنیف غررالحکم و دررالکلم صفحه 303 ، حدیث 6912. لا أدَبَ مَعَ غَضَبٍ؛