هو الشیخ ابراهیم بن عبدالله ، وقیل عبیدالله بن عطاء الله الاصفهانی ، الکیلانی ، المشهور بالزاهدی .من مشاهیر علماء إیران فی القرن الثانی عشر الهجری ، وکان أدیباً ، شاعراً کاتباً ، محققاً ، مؤلفاً .له حاشیة على کتاب مختلف الشیعة للعلامة الحلی سماه (رافع الخلاف) ، وله رسالة فی توضیح کتاب اقلیدس ، وله حاشیة على الکشّاف للزمخشری سماه (کاشفة الغواشی) ، وله (القصائد الغراء فی مدح آل العباء) .
توفی بمدینة لاهیجان سنة 1127هـ ، وقیل سنة 1119هـ ، ودفن بها .
من شعره :
اشکى که از دل تو نشوید غبار من***خاکش بسر اگر چه گوشه من است
وله أیضاً :
بر افکن پرده از رخسار وکوته ساز دعوى را***بهفتاد وسه ملت جلوه ده شمع تجلى را
المراجع :
أعیان الشیعة : 2/181 ، الذریعة : 10/60 و17/86 وص239 ، معجم المؤلفین 1/53 ، ریحانة الأدب (فارسی) 2/356 و357 ، لغت نامه دهخدا (فارسی) 27/87 و88 .
