هرگونه مواجهه ی فنی با متون کهن و از جمله ترجمه آنها، پاره ای لوازم کتاب شناختی و نسخه شناختی دارد. از ان میان، یکی از شئون مواجهه و مراجعه به متون قدیم و به ویژه ترجمه ی

ترجمه به معنای انتقال معنای کلام از زبانی به زبان دیگر است، ترجمه های همواره با اهداف مترجم، کیفیت نثر متن، شرایط تاریخی و فاصله ی تاریخی و فرهنگی میان زبان را مبدأ مقصد

افزون بر اصول کلی ترجمه - یعنی تسلط کامل بر زبان مبدأ، زبان مقصد، سبک زبانی و سایه روشنهای متن و تسلط بر حوزه ی علمی که متن اصلی به آن تعلق دارد و امانت مترجم، توجه به

برخی از مفسران، مفهوم گسترده ای برای آیه قایل شده اند و آن را شامل فراغت از هر مهمی و پرداختن به مهم دیگر می دانند. اما بیشتر مفسران معانی محدودی برای آن ذکر کرده اند که

از نظر برخی مفسران، مراد از آیه، محفوظ بودن قرآن از دسترس اغیار و ناپاکان است. علامه طباطبائی ذیل آیه شریفه می گوید:« منظور از مس قرآن، دست کشیدن به خطوط آن نیست؛ بلکه

خداوند، شخصی را به دلیل مقدم داشتن فرد یا افراد غنی و ثروتمند بر انسانی حق طلب، مورد عتاب قرار داده است. میان مفسران و مترجمان در مورد شخص مورد عتاب اختلاف است.

روایات معصومین(ع) در کنار قرآن کریم، همواره به عنوان یکی از منابع مهم تفسیر در بین مسلمانان مطرح بوده است. مسلماً استفاده از این روایات، نقش مؤثری در

برخی از دانشمندان غربی، مانند: دکتر «موریس بوکای» فرانسوی، «جان دیون پورت» انگلیسی، منشا قرآن را وحی صریح الهی دانسته اند که

تشخیص یکپارچگی قاطع و یکنواختی کسل کننده ی تمامی ترجمه ها که قالباً به نوعی، بر روند ترجمه های قرون هفدهم تا بیستم حاکم بود، پژوهشگر را

من تاکنون کتابی چنین دشوار و پرزحمت در زندگی ام ندیده ام؛ کتابی ملال آور، درهم و برهم و گیج کننده، ناتمام و بی نظم و بی قید و خام و ناهنجار؛ اما هیچ چیز