روزه های فوت شده از کافر و مرتد و سُنی در زمان غیرشیعه بودنشان
پرسش :
اگر شخص کافر یا مرتد مسلمان شوند یا شخصی که سنی بوده، شیعه شود، روزه هایی که از آن ها فوت شده، قضا دارد؟(1)
پاسخ :
روزه های فوت شدۀ ایام کفرش(2) قضا ندارد؛ به خلاف سنی و مرتد (فطری و ملی)(3) که باید همۀ روزه های فوت شده را قضا نمایند (مشهور).
پینوشتها:
1- توضیح المسائل مراجع، مسئلۀ 695.
2- وجوب القضاء علی الکافر و عدم وجوبه مبنیعلی کون الکفّار مکلّفین بالفروع و عدمه (مدارک تحریر الوسیله، الصوم، ص322).
3- لا یخفی: أنّالأدلّه القائمه علی سقوط القضاء عن الکافر لا تشمل المرتدّ؛ لانصرافها إلی الکافرالأصلی و لو من جهه فهم الأصحاب. و لا فرق فی المرتدّ بین الفطری و الملّی. إنقلت: إنّ المرتدّ الفطری لا تقبل منه التوبه؛ فلا یتمکّن من القضاء؛ لکونه محکوماًبالقتل. قلت: المرتدّ الفطری لا تقبل توبته ظاهراً أی لا ترتفع آثار الارتدادبالتوبه؛ من القتل و بینونه الزوجه و تقسیم الترکه بین الورثه و أمّا قبول توبتهواقعاً بمعنی کونه مشمولاً لعفو ربّه الغفور الرحیم فلا مانع منه؛ و حینئذٍ یجب علیهقضاء ما فات منه حال ارتداده ما دام حیّاً و لم یقتل (مدارک تحریر الوسیله، الصوم، ص325).
منبع: احکام روزه، اداره پاسخگویی به سوالات دینی آستان قدس رضوی، انتشارات قدس رضوی، 1393.
روزه های فوت شدۀ ایام کفرش(2) قضا ندارد؛ به خلاف سنی و مرتد (فطری و ملی)(3) که باید همۀ روزه های فوت شده را قضا نمایند (مشهور).
پینوشتها:
1- توضیح المسائل مراجع، مسئلۀ 695.
2- وجوب القضاء علی الکافر و عدم وجوبه مبنیعلی کون الکفّار مکلّفین بالفروع و عدمه (مدارک تحریر الوسیله، الصوم، ص322).
3- لا یخفی: أنّالأدلّه القائمه علی سقوط القضاء عن الکافر لا تشمل المرتدّ؛ لانصرافها إلی الکافرالأصلی و لو من جهه فهم الأصحاب. و لا فرق فی المرتدّ بین الفطری و الملّی. إنقلت: إنّ المرتدّ الفطری لا تقبل منه التوبه؛ فلا یتمکّن من القضاء؛ لکونه محکوماًبالقتل. قلت: المرتدّ الفطری لا تقبل توبته ظاهراً أی لا ترتفع آثار الارتدادبالتوبه؛ من القتل و بینونه الزوجه و تقسیم الترکه بین الورثه و أمّا قبول توبتهواقعاً بمعنی کونه مشمولاً لعفو ربّه الغفور الرحیم فلا مانع منه؛ و حینئذٍ یجب علیهقضاء ما فات منه حال ارتداده ما دام حیّاً و لم یقتل (مدارک تحریر الوسیله، الصوم، ص325).
منبع: احکام روزه، اداره پاسخگویی به سوالات دینی آستان قدس رضوی، انتشارات قدس رضوی، 1393.