غسل تعمید و کیفیت آن
پرسش :
منظور از غسل تعمید چیست و چگونه انجام می شود؟
پاسخ :
غسل تعمید یکى از آداب مذهب مسیحیان است و مدّعى هستند که پیش از مسیح نیز وجود داشته است و این عمل درباره هرکس انجام گیرد سبب پاکى از گناه و وقف نفس در راه خدمت و طاعت خدا مى باشد. با این همه، مؤلّف کتاب «قاموس مقدّس» مى گوید: «حضرت مسیح را کسى تعمید نداده است!».(1)
درباره نحوه تعمید در میان مسیحیان اختلاف است؛ برخى مى گویند که باید بدن شخص را در آب فرو برد، برخى دیگر اضافه مى کنند باید سه مرتبه بدنش در آب فرو رود و گروهى مى گویند: غسل تعمید مربوط به بزرگهاست که مى توانند پیش کشیش اعتراف به گناه کنند؛ از این نظر، اطفال از این کار معاف مى باشند؛ و بعضى تعمید اطفال را واجب مى دانند و مى گویند که تنها پاشیدن آب کافى خواهد بود، زیرا این کار (پاشیدن آب به روى بچّه) فقط اشاره به غسل یافتن با روح القدس است و مقدارى آب به نام پدر و پسر و روح القدس کفایت خواهد نمود.
بنابر این غسل تعمید درباره کسانى که سابقه مسیحیّت دارند و رسماً مسیحى هستند سبب پاکى از گناه است، درباره کودکان و مسیحیانى که در کودکى تعمید نیافته اند و یا کسانى که به تازگى در این آیین وارد مى شوند نشانه ورود به آیین مسیح و پذیرش این کیش خواهد بود.
طرز غسل تعمید
در کلیساهاى امروز غسل تعمید درباره همه یکنواخت انجام مى گیرد و ترتیب آن به قرار زیر است:
کشیش ظرفى بزرگ را پر از آب نموده و گاهى مقدارى روغن «بلسان» و «نمک» در آن مى ریزد، سپس شخصى را که مى خواهند تعمید دهند، در حضور جمعى با جمله هاى زیر خطاب مى کند: «بدان که مسیحیّت عبارت از این است که معتقد باشید که خدا از سه اصل ازلى پدر و پسر و روح القدس مرکّب است؛ پس عیسى خدا و پسر خداست و در رحم مادرش مریم به صورت بشر درآمده; او از جوهر پدرش خداست و از جوهر مادرش انسان است و او به دار آویخته شد و بعد از سه روز زنده شد و (چهل روز در میان مردم بود) و به آسمان رفت و در جانب راست پدر نشست و همان خداى مقتول در روز رستاخیز گواهى خواهد داد که تو ایمان آوردى!»
در این لحظه طرف باید بگوید بلى و کشیش بلافاصله از آن آب برداشته و بر شخص تعمید یافته مى ریزد و با صداى بلند مى گوید من تو را تعمید مى دهم به نام پدر و پسر و روح القدس و سپس با دستمال صورت او را پاک مى کند و در این لحظه گناه او بخشیده شده و یا بطور رسمى مسیحى مى شود!»
تعمید کودک در روز هشتم صورت مى گیرد و پدر و مادر، کودک خود را به کلیسا مى آورند، کشیش کودک را با سخنان فوق مخاطب ساخته و پدر و مادر به جاى کودک مى گویند بلى.(2)
اگر هر فرد بى تعصّب، تشریفات غسل تعمید را مورد بررسى قرار دهد، مى بیند که مملوّ از یک سلسله خرافات است که به قسمتى از آن اشاره مى شود:
اوّلا: گناه یک نوع انحراف روحى و اخلاقى است و هرگز بدون شستشوى روح و توبه حقیقى و تربیت اخلاقى و بازگشت واقعى به سوى خدا آثار آن از بین نمى رود و با پاشیدن آب آمیخته به روغن بلسان و نمک، دل و جان کسى شسته نمى شود و اگر توبه حقیقى و ندامت واقعى از گناه براى یک فرد حاصل شده است به هیچ وجه احتیاجى به این تشریفات خرافى نیست.
آیین اسلام، ندامت و پشیمانى شخص را در تمام لحظات، نشانه پاکى از گناه دانسته و هرگز لازم نمى داند که شخص گناهکار پرده اسرار خود را در برابر مخلوقى بدرد و وساطت بشرى گناهکار (کشیش) سبب آمرزش معاصى او گردد.
ثانیاً: اعتقاد به خدایان سه گانه - آن هم با این صراحت - شرک آشکار و زننده اى است که نه تنها وسیله پاکى نخواهد بود؛ بلکه انسان را از حقیقت توحید کاملا دور و بیگانه مى سازد و اگر اساس مذهبى از روز نخست بر چنین موهوماتى استوار گردد، بطور مسلّم وسیله نجات و تربیت نخواهد بود، بلکه مایه گمراهى و بدبختى خواهد بود و راستى حیرت انگیز است که آنها با این صراحت چنین سخنان کفرآمیزى را مایه پاکى از گناه مى دانند!
ولى با این بررسى، واقع بینى آیین مقدّس اسلام براى ما روشن مى شود. ایمان آوردن یک فرد به دین اسلام در گرو هیچ یک از این تشریفات نیست; هر فردى در هر نقطه و مکانى، در هر لحظه و زمانى که به یگانگى خدا و رسالت پیامبر اسلام مؤمن گردد، او یک مسلمان واقعى خواهد بود و از نظر حقوق اسلامى با سایر مسلمانان مساوى و برابر شمرده مى شود; دیگر لازم نیست در حضور شخص و محضر جمعى به تلقینات شخصى گوش دهد و نسنجیده سخنان نادرست او را تصدیق کند.
پی نوشت:
(1). قاموس مقدّس، ص 257، مادّه تعمید، تألیف مستر هاکس آمریکایى.
(2). انیس الاعلام، ص 303.
منبع: پاسخ به پرسش های مذهبی، آیات عظام مکارم شیرازی و جعفر سبحانی، مدرسة الإمام علی بن أبی طالب(ع)، چاپ دوم، ص 157.
غسل تعمید یکى از آداب مذهب مسیحیان است و مدّعى هستند که پیش از مسیح نیز وجود داشته است و این عمل درباره هرکس انجام گیرد سبب پاکى از گناه و وقف نفس در راه خدمت و طاعت خدا مى باشد. با این همه، مؤلّف کتاب «قاموس مقدّس» مى گوید: «حضرت مسیح را کسى تعمید نداده است!».(1)
درباره نحوه تعمید در میان مسیحیان اختلاف است؛ برخى مى گویند که باید بدن شخص را در آب فرو برد، برخى دیگر اضافه مى کنند باید سه مرتبه بدنش در آب فرو رود و گروهى مى گویند: غسل تعمید مربوط به بزرگهاست که مى توانند پیش کشیش اعتراف به گناه کنند؛ از این نظر، اطفال از این کار معاف مى باشند؛ و بعضى تعمید اطفال را واجب مى دانند و مى گویند که تنها پاشیدن آب کافى خواهد بود، زیرا این کار (پاشیدن آب به روى بچّه) فقط اشاره به غسل یافتن با روح القدس است و مقدارى آب به نام پدر و پسر و روح القدس کفایت خواهد نمود.
بنابر این غسل تعمید درباره کسانى که سابقه مسیحیّت دارند و رسماً مسیحى هستند سبب پاکى از گناه است، درباره کودکان و مسیحیانى که در کودکى تعمید نیافته اند و یا کسانى که به تازگى در این آیین وارد مى شوند نشانه ورود به آیین مسیح و پذیرش این کیش خواهد بود.
طرز غسل تعمید
در کلیساهاى امروز غسل تعمید درباره همه یکنواخت انجام مى گیرد و ترتیب آن به قرار زیر است:
کشیش ظرفى بزرگ را پر از آب نموده و گاهى مقدارى روغن «بلسان» و «نمک» در آن مى ریزد، سپس شخصى را که مى خواهند تعمید دهند، در حضور جمعى با جمله هاى زیر خطاب مى کند: «بدان که مسیحیّت عبارت از این است که معتقد باشید که خدا از سه اصل ازلى پدر و پسر و روح القدس مرکّب است؛ پس عیسى خدا و پسر خداست و در رحم مادرش مریم به صورت بشر درآمده; او از جوهر پدرش خداست و از جوهر مادرش انسان است و او به دار آویخته شد و بعد از سه روز زنده شد و (چهل روز در میان مردم بود) و به آسمان رفت و در جانب راست پدر نشست و همان خداى مقتول در روز رستاخیز گواهى خواهد داد که تو ایمان آوردى!»
در این لحظه طرف باید بگوید بلى و کشیش بلافاصله از آن آب برداشته و بر شخص تعمید یافته مى ریزد و با صداى بلند مى گوید من تو را تعمید مى دهم به نام پدر و پسر و روح القدس و سپس با دستمال صورت او را پاک مى کند و در این لحظه گناه او بخشیده شده و یا بطور رسمى مسیحى مى شود!»
تعمید کودک در روز هشتم صورت مى گیرد و پدر و مادر، کودک خود را به کلیسا مى آورند، کشیش کودک را با سخنان فوق مخاطب ساخته و پدر و مادر به جاى کودک مى گویند بلى.(2)
اگر هر فرد بى تعصّب، تشریفات غسل تعمید را مورد بررسى قرار دهد، مى بیند که مملوّ از یک سلسله خرافات است که به قسمتى از آن اشاره مى شود:
اوّلا: گناه یک نوع انحراف روحى و اخلاقى است و هرگز بدون شستشوى روح و توبه حقیقى و تربیت اخلاقى و بازگشت واقعى به سوى خدا آثار آن از بین نمى رود و با پاشیدن آب آمیخته به روغن بلسان و نمک، دل و جان کسى شسته نمى شود و اگر توبه حقیقى و ندامت واقعى از گناه براى یک فرد حاصل شده است به هیچ وجه احتیاجى به این تشریفات خرافى نیست.
آیین اسلام، ندامت و پشیمانى شخص را در تمام لحظات، نشانه پاکى از گناه دانسته و هرگز لازم نمى داند که شخص گناهکار پرده اسرار خود را در برابر مخلوقى بدرد و وساطت بشرى گناهکار (کشیش) سبب آمرزش معاصى او گردد.
ثانیاً: اعتقاد به خدایان سه گانه - آن هم با این صراحت - شرک آشکار و زننده اى است که نه تنها وسیله پاکى نخواهد بود؛ بلکه انسان را از حقیقت توحید کاملا دور و بیگانه مى سازد و اگر اساس مذهبى از روز نخست بر چنین موهوماتى استوار گردد، بطور مسلّم وسیله نجات و تربیت نخواهد بود، بلکه مایه گمراهى و بدبختى خواهد بود و راستى حیرت انگیز است که آنها با این صراحت چنین سخنان کفرآمیزى را مایه پاکى از گناه مى دانند!
ولى با این بررسى، واقع بینى آیین مقدّس اسلام براى ما روشن مى شود. ایمان آوردن یک فرد به دین اسلام در گرو هیچ یک از این تشریفات نیست; هر فردى در هر نقطه و مکانى، در هر لحظه و زمانى که به یگانگى خدا و رسالت پیامبر اسلام مؤمن گردد، او یک مسلمان واقعى خواهد بود و از نظر حقوق اسلامى با سایر مسلمانان مساوى و برابر شمرده مى شود; دیگر لازم نیست در حضور شخص و محضر جمعى به تلقینات شخصى گوش دهد و نسنجیده سخنان نادرست او را تصدیق کند.
پی نوشت:
(1). قاموس مقدّس، ص 257، مادّه تعمید، تألیف مستر هاکس آمریکایى.
(2). انیس الاعلام، ص 303.
منبع: پاسخ به پرسش های مذهبی، آیات عظام مکارم شیرازی و جعفر سبحانی، مدرسة الإمام علی بن أبی طالب(ع)، چاپ دوم، ص 157.
