معناى واژه فارقلیط در انجیل
پرسش :
واژه فارقلیط در انجیل به چه معناست؟
پاسخ :
فارقلیط که در زبان یونانى پریکلتوس یا پراقلیقوس گفته مى شود، بسیارى از مسیحیان آن را به معناى تسلّى دهنده یا روح القدس تفسیر کرده اند، ولى جمعى آن را به معناى بسیار ستوده ـ که مطابق با نام احمد است و با آیه 6 سوره صف که مى فرماید: «من بشارت به رسولى مى دهم که بعد از من مى آید و نامش احمد است» کاملا تطبیق مى کند ـ ذکر کرده اند.
آنچه از مطالعه دقیق در ریشه این لغت بر مى آید این است که فارقلیط در اصل کلمه یونانى است، ریشه آن پریقلیتوس به معناى بسیار ستوده بوده که آن را با پراقلیتوس به معناى تسلّى دهنده اشتباه کرده اند.
نویسنده کتاب چراغ (آقاى حسینیان) در جزوه کوچک و پر محتواى خود عین متن لاتین انجیل یوحنا را از کتاب موسوم به اناجیل، طبع پاریس، تألیف لامنه، موجود در کتابخانه مجلس شوراى اسلامى در آغاز کتاب خود آورده است و به خوبى نشان مى دهد که کلمه فارقلیط در آنجا به صورت پِرِکْلیتْ (که در عربى به معناى احمد و در فارسى به معناى بسیار ستوده است) آمده، نه به صورت پَرَکلیت (پاراکلیت) که به معناى تسلى دهنده است(1)؛ ولى بعداً متأسفانه در متون اناجیل تعبیر اول کنار رفت و تعبیر دوم به جاى آن نشست.
او نیز مى افزاید: «قدماى نصارى از لفظ پِرِکلیت اسم خاص شخص، فهمیده بودند. چون در ترجمه هاى سریانى عین لفظ را آورده یعنى فارقلیط؛ و در ترجمه عبرانى که نزد من موجود است و شخصاً مشاهده کردم فَرقَلیط آورده زیرا آن را اسم انسانى (معین) مى دانستند و ترجمه عبرانى و سریانى نزد مسیحیان کمال اهمیت و اعتبار را دارد.»(2)
در واقع این واژه مانند واژه محمد و على و حسن و حسین(علیهم السلام) و امثال آنهاست که هرگز در ترجمه عبارات، ترجمه نمى شود؛ مثلا به جاى جمله: «جاءَ عَلِى» هیچ کس نمى گوید: بلند مرتبه آمد، بلکه مى گویند: على آمد. اما متأسفانه علماى مسیحى در زمان هاى بعد براى محو کردن این نشانه نبوت پیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله) اولا پِرِکلیت را به پاراکلیت تبدیل کردند، و ثانیاً آن را از صورت اسم خاص بیرون آورده، به صورت معنى وصفى درآورده اند و به جاى آن تسلى دهنده گفته اند.(دقت کنید)
از این سخن بر مى آید که واژه اصلى اگر پریقلیتوس باشد به معناى بسیار ستوده است، و اشتباه آن با پراقلیتوس به معناى تسلى دهنده بعید نیست؛ البته احتمال تعمّد در این تفسیر نادرست نیز زیاد است.
مرحوم علامه شعرانى در کتاب خود نثر طوبى، مى گوید: «در یک کتاب لغت یونانى دیده ام که فارقلیط را به معناى بسیار ستوده و کسى که به سر همه زبان ها افتاده و از او به نیکى یاد مى کنند ترجمه کرده اند». سپس مى افزاید: «کتب لغت یونانى به زبان انگلیسى و لغت فرانسه همه جا موجود است (مى توانید به آن مراجعه کنید) ولى مسیحیان آن را به تصحیف مى خوانند و به معناى تسلى دهنده ترجمه مى کنند و ما خود در این باب رساله مستقلى نوشته ایم»(3)
در کتاب فرهنگ لغات قرآن نوشته دکتر قریب مى خوانیم که: «مستفاد از روایات آن است که انبیاء عظام هر کدام به نوبه خود بشارت به آن حضرت (پیامبر اسلام(صلى الله علیه و آله)) در کتابشان داده اند.» سپس از بسیارى از منابع اسلامى نقل مى کند که نام آن حضرت در انجیل الفارقلیطا که معناى آن احمد است مى باشد(4).
در کتاب التحقیق فى کلمات القرآن الکریم آمده که: «اصل این کلمه (فارقلیط) در یونانى پِرِکْلیت تحریف شده که معناى آن احمد و پسندیده است، سپس به کلمه پَرَکْلیت تحریف شده که معناى آن تسلى دهنده مى باشد.»(5)
پی نوشت:
(1). کتاب چراغ، صفحه 1.
(2). همان، صفحه 6.
(3). نثر طوبى، جلد 1، صفحه 197.
(4). فرهنگ لغات قرآن، جلد 1، صفحه 351.
(5). التحقیق، جلد 2، صفحه 305 (ماده حمد).
منبع: پیام قرآن، آیت الله العظمى ناصر مکارم شیرازى، دار الکتب الاسلامیه، تهران، 1386 هـ. ش ، ج 8، ص 388.
فارقلیط که در زبان یونانى پریکلتوس یا پراقلیقوس گفته مى شود، بسیارى از مسیحیان آن را به معناى تسلّى دهنده یا روح القدس تفسیر کرده اند، ولى جمعى آن را به معناى بسیار ستوده ـ که مطابق با نام احمد است و با آیه 6 سوره صف که مى فرماید: «من بشارت به رسولى مى دهم که بعد از من مى آید و نامش احمد است» کاملا تطبیق مى کند ـ ذکر کرده اند.
آنچه از مطالعه دقیق در ریشه این لغت بر مى آید این است که فارقلیط در اصل کلمه یونانى است، ریشه آن پریقلیتوس به معناى بسیار ستوده بوده که آن را با پراقلیتوس به معناى تسلّى دهنده اشتباه کرده اند.
نویسنده کتاب چراغ (آقاى حسینیان) در جزوه کوچک و پر محتواى خود عین متن لاتین انجیل یوحنا را از کتاب موسوم به اناجیل، طبع پاریس، تألیف لامنه، موجود در کتابخانه مجلس شوراى اسلامى در آغاز کتاب خود آورده است و به خوبى نشان مى دهد که کلمه فارقلیط در آنجا به صورت پِرِکْلیتْ (که در عربى به معناى احمد و در فارسى به معناى بسیار ستوده است) آمده، نه به صورت پَرَکلیت (پاراکلیت) که به معناى تسلى دهنده است(1)؛ ولى بعداً متأسفانه در متون اناجیل تعبیر اول کنار رفت و تعبیر دوم به جاى آن نشست.
او نیز مى افزاید: «قدماى نصارى از لفظ پِرِکلیت اسم خاص شخص، فهمیده بودند. چون در ترجمه هاى سریانى عین لفظ را آورده یعنى فارقلیط؛ و در ترجمه عبرانى که نزد من موجود است و شخصاً مشاهده کردم فَرقَلیط آورده زیرا آن را اسم انسانى (معین) مى دانستند و ترجمه عبرانى و سریانى نزد مسیحیان کمال اهمیت و اعتبار را دارد.»(2)
در واقع این واژه مانند واژه محمد و على و حسن و حسین(علیهم السلام) و امثال آنهاست که هرگز در ترجمه عبارات، ترجمه نمى شود؛ مثلا به جاى جمله: «جاءَ عَلِى» هیچ کس نمى گوید: بلند مرتبه آمد، بلکه مى گویند: على آمد. اما متأسفانه علماى مسیحى در زمان هاى بعد براى محو کردن این نشانه نبوت پیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله) اولا پِرِکلیت را به پاراکلیت تبدیل کردند، و ثانیاً آن را از صورت اسم خاص بیرون آورده، به صورت معنى وصفى درآورده اند و به جاى آن تسلى دهنده گفته اند.(دقت کنید)
از این سخن بر مى آید که واژه اصلى اگر پریقلیتوس باشد به معناى بسیار ستوده است، و اشتباه آن با پراقلیتوس به معناى تسلى دهنده بعید نیست؛ البته احتمال تعمّد در این تفسیر نادرست نیز زیاد است.
مرحوم علامه شعرانى در کتاب خود نثر طوبى، مى گوید: «در یک کتاب لغت یونانى دیده ام که فارقلیط را به معناى بسیار ستوده و کسى که به سر همه زبان ها افتاده و از او به نیکى یاد مى کنند ترجمه کرده اند». سپس مى افزاید: «کتب لغت یونانى به زبان انگلیسى و لغت فرانسه همه جا موجود است (مى توانید به آن مراجعه کنید) ولى مسیحیان آن را به تصحیف مى خوانند و به معناى تسلى دهنده ترجمه مى کنند و ما خود در این باب رساله مستقلى نوشته ایم»(3)
در کتاب فرهنگ لغات قرآن نوشته دکتر قریب مى خوانیم که: «مستفاد از روایات آن است که انبیاء عظام هر کدام به نوبه خود بشارت به آن حضرت (پیامبر اسلام(صلى الله علیه و آله)) در کتابشان داده اند.» سپس از بسیارى از منابع اسلامى نقل مى کند که نام آن حضرت در انجیل الفارقلیطا که معناى آن احمد است مى باشد(4).
در کتاب التحقیق فى کلمات القرآن الکریم آمده که: «اصل این کلمه (فارقلیط) در یونانى پِرِکْلیت تحریف شده که معناى آن احمد و پسندیده است، سپس به کلمه پَرَکْلیت تحریف شده که معناى آن تسلى دهنده مى باشد.»(5)
پی نوشت:
(1). کتاب چراغ، صفحه 1.
(2). همان، صفحه 6.
(3). نثر طوبى، جلد 1، صفحه 197.
(4). فرهنگ لغات قرآن، جلد 1، صفحه 351.
(5). التحقیق، جلد 2، صفحه 305 (ماده حمد).
منبع: پیام قرآن، آیت الله العظمى ناصر مکارم شیرازى، دار الکتب الاسلامیه، تهران، 1386 هـ. ش ، ج 8، ص 388.
