چگونه کودک حرف گوش کنی داشته باشیم ؟

هیچکس شنیدن مداوم دستور را دوست ندارد و در واقع دستور دادن به طور ناخودآگاه در افراد ایجاد مقاوت می کند.
 

یکی از بیشترین سوالاتی که معمولاً پدر و مادرها از روانشناس های کودک می پرسند این است که چه کنیم که بچه های مان به حرف ما گوش بدهند. خوب است همیشه به خود یادآوری کنیم که ذهن کودکان پر از افکار مخصوص به خود آنهاست که احتمالاً به راحتی برای شما قابل درک نیست. از تمرین فوتبال گرفته تا جدیدترین بازی های کامپیوتری مورد علاقه آنها و یا شاید حتی امتحان تاریخ و جغرافیا و خیلی دغدغه های دیگر. بچه های خردسال هم دل مشغولی های ذهنی خاص به خود را دارند و بزرگترین وظیفه آنها این است که خانه شما را منفجر کنند تا دنیای پیرامون شان کشف شود!

بپذیرید یا نه، پدر و مادر در انتهای لیست اولویت های فرزندان شما قرار می گیرند و طبیعی است که دغدغه هایشان با شما کاملاً متفاوت باشد. به عنوان مثال آنها اصلاً نمی توانند درک کنند که چرا باید در یک زمان مشخص طبق خواسته شما به حمام بروند یا اسباب بازی هایشان را جمع کنند. حال برای اینکه فرزندتان کاملاً به حرف های شما گوش بدهد نخستین اقدام این است که از اساس چنین انتظاری از آنها نداشته باشید؛ اما می توانید به گونه ای رفتار کنید که آنها در مقابل، عکس العمل های مثبتی از خود نشان دهند. رفتارهای زیر تا حد زیادی می تواند شما را در این مسیر یاری کند.
 

به یاد داشته باشید که قبل از اینکه شروع به صحبت کردید، با آنها ارتباط برقرار کنید؛ اینکه از اتاق دیگر فریاد بزنید و دستور صادر کنید را کاملاً فراموش کنید، به کنارشان بیایید، خودتان را هم قدشان کنید و با کمی لمس در مورد کاری که انجام می دهند، با ملایمت صحبت کنید. «وای چه ماشین قشنگی داری»...

طبق تحقیقات انجام شده، تأثیر پذیری اطرافیان از رفتارهای ما زمانی بیشتر است که با آنها ارتباط برقرار کنیم. با این روش کودک را فریب نمی دهید. بلکه اعتراف می کنید که به آنچه برای او اهمیت دارد احترام گذاشته اید.

در مرحله بعد منتظر شوید سرش را بالا بیاورد. آنگاه به چشم هایش نگاه کنید و با او حرف بزنید. اگه به چشم های شما نگاه نکرد، با پرسیدن سوالی توجه او را جلب کنید؛ مثلاً بپرسید می توانم چیزی بهت بگویم؟ زمانی که به شما نگاه کرد، شروع به صحبت کنید.
 

اگر یک بار سوال کردید و نتوانستید جوابی از او دریافت کنید، بدانید که نتوانسته اید توجه فرزندتان را به دست آورید. برگردید و راهکار شماره یک را تکرار کنید.
 

بسیاری اوقات در هنگام دستور دادن ده ها جمله را به سرعت پشت هم ردیف می کنیم و به کودک تحویل می دهیم. طبیعی است که از هدف اصلی دور می شویم. برای کسب نتیجه بهتر، از کلمات کمتری استفاده کنید.
 

تصور کنید شما مشغول انجام کاری هستید که بسیار دوست دارید؛ همسرتان از شما می خواهد آن کار را رها کنید و کاری که از نظر او اهمیت دارد را انجام دهید؛ چه احساسی به شما دست می دهد؟

پس انتظار نداشته باشید اولویت های فرزندتان با شما مطابقت داشته باشد، او فقط باید خود را با درخواست های شما مطابقت بدهد. البته قرار نیست شما هم خود را با الویت های آنها مطابقت دهید؛ اما اگر او را درک کنید و آن را در رفتارتان نشان دهید کمک بزرگی به خود کرده اید. «بگویید عزیزم، می دانم دوست داری به بازی کردن ادامه بدهی و دست کشیدن از آن برایت آسان نیست، اما حالا وقت رفتن است»
 

هیچکس شنیدن مداوم دستور را دوست ندارد و در واقع دستور دادن به طور ناخودآگاه در افراد ایجاد مقاوت می کند. تصور کنید کسی دائماً راه برود و دستور بدهد؛ چه احساسی بهتان دست می دهد؟ پس با ملایمت و صدای آرام و مهربان، هر جا امکانش وجود داشت به فرزندتان حق انتخاب دهید؛ بگویید: «عزیزم الان وقت حمام رفتنه، دوست داری الان بری یا پنج دقیقه دیگه؟ باشه، پس پنج دقیقه دیگه با خوشحالی می ریم حموم درسته؟ پس بیا بزن قدش»

اگر برای انجام دادن کاری عجله دارید و کودک تان باید همان موقع انجامش دهد، بهتر است جمله را به صورت دستوری بیان کنید. اما یک دستور آرام و مهربان. بگویید: طبق صحبتی که کردیم قرار شد بعد از ده دقیقه بازی به خانه برگردیم و حالا ده دقیقه ما تمام شده است. متوجه ام که دوست داری تا 10 ساعت دیگر هم بمانی و بازی کنی اما الان باید برویم و قول می دهم فردا عصر (یا نزدیک ترین زمانی که برای تان امکان پذیر بود) دوباره بیاییم و بازی کنیم.
 

بنابراین عجیب نیست اگر بچه ها به حرف های آنها گوش ندهند. بنابراین ایجاد روتین هایی که مشخص کند کودک به عنوان مثال باید قبل از خروج از خانه چه کارهایی انجام دهد، بسیار به شما کمک می کند. خلاقیت به خرج دهید و هنگام انجام آن کارها از کودک تان عکس بگیرید و روی یک پوستر چاپ کنید و توی اتاقش بچسبانید. فرزند شما رفته رفته وظایفش را یاد می گیرد و حتی با لذت و با مهارت بیشتر آنها را انجام خواهد داد.

در پایان بدانید اگر نخ ارتباطی شما با کودک تان وصل نباشد، هیچکدام از روش هایی که به کار می برید کارساز نخواهند بود. بیش از هر چیز به ترمیم رابطه تان بپردازید و از متخصصین کودک برای اینکار کمک بگیرید. ایجاد یک رابطه امن و آرام با کودک راه رسیدن به تمام خواسته های شما از آنهاست.

منبع: مرکز مشاوره رهیاب - افسانه احمدی