باسلام. احساس مسئولیت شما نسبت به ایشان، قابل تحسین است. ولی درنظر داشته باشید که احساس مسئولیت نسبت به دیگران هم تا حدی با سلامت و بهداشت روانی، همخوان است. اما از از حدی که بگذرد خود می تواند مخل سلامت روان تلقی شود. به عبارت دیگر، یک الگوی بهنجار و مناسب از سلامت روانی، شامل دلسوزی و همدلی با دیگران می شود ولی تاحدی که آسایش و بهداشت روانی خود فرد، آسیب نبیند. پس مواظب باشید که احساس مسئولیت بیش از حد شما باعث اختلال در سلامت خلقی خودتان نشود. در چنین حالتی شما با قصد کمک به بهبود سلامت روان دوستتان رابطه را ادامه می دهید ولی نه تنها تغییری در وضعیت او ایجاد نمی شود بلکه شما هم به تدریج، مانند او سلامت و بهداشت روانی خود را از دست می دهید. البته قضاوت در مورد اینکه آیا الان با چنین شرایطی مواجه شده اید یا خیر، با خودتان است. درست است که الان دوستتان با توجه به اختلالات خلقی و رفتاریشان، نیاز مبرمی به کمک دارند، اما در توان شما نیست که بتوانید در این زمینه ها به او کمکی نمایید. در واقع فقط یک روانشناس یا روانپزشک حرفه ای و آموزش دیده، صلاحیت این را دارد که به افراد دارای چنین مشکلاتی کمک موثر نمایند تا بتوانند اختلالات خود را درمان کنند. اگر دوستتان در صدد تغییر و بهبود برآیند، شما می توانید در این مسیر، با یک رابطه ی حمایتگرانه به ایشان کمک نمایید (به شرطی که به سلامت خودتان آسیبی وارد نشود) اما اگر ایشان هیچ انگیزه و تعهدی برای تغییر وضعیت حال حاضر خود نداشته باشند، درگیری شما با دنیای ذهنی آسیب دیده ی ایشان به احتمال زیاد، فقط به ضرر شما خواهد بود. البته با وجود این نکات، من به عنوان یک مشاور و روانشناس، براساس اصول حرفه ای تخصص خودم این حق را ندارم که در این تصمیم گیری، شما را صریحاً به سمت خاصی سوق دهم یا نظر خودم را به شما تحمیل کنم. اما این اطلاعات و نکات کلی را مطرح کردم تا شما خودتان پیامدهای هر دو گزینه ی «صرف نظر از این رابطه و کم کردن آن» و یا «ماندن و ادامه دادن رابطه به همین شکل» را بررسی کنید و انتخابی سنجیده داشته باشد.