باسلام خواهر گرامی این را در نظر داشته باشید که شما تنها رفتار خود را می توانید کنترل کنید و تنها کسی که در این دنیا نسبت به او کنترل کامل دارید، خودتان هستید. هرانسانی تمایل دارد که دیگران مخصوصاً نزدیکانش مطابق میل او یا حداقل مطابق منطق و عرف و انصاف، رفتار کنند ولی این تمایل به این معنی نیست که ما می توانیم عملاً انتظار داشته باشیم که دیگران همیشه به همین گونه رفتار کنند. مخصوصاً وقتی که این انتظار را خیلی قوی و مطلق گرایانه در ذهنمان پرورش می دهیم، حاصل آن چیزی نخواهد بود جز یک عصبانیت دائمی و نفرت پایداری که تمام وجودمان را اسیر خواهد کرد. بنابراین اگر انتظار خود از درست رفتار کردن خانواده همسرتان را صرفاً به عنوان یک «تمایل» بپذیرید و آن را به یک «باید» مطلق و جزمی، تبدیل نکنید، تحمل رفتارهای آنها خیلی راحت تر خواهد شد. اگرچه در این حالت هم رفتارهای او شما را ناراحت خواهد کرد، اما دیگر باعث نخواهد شد که دچار چنین احساسات منفی عمیق و ناتوان کننده ای شوید. مطمئناً هر زنی پس از ازدواج دوست دارد همسرش مستقل از خانواده اش باشد به نحوی که زنان وابستگی همسر را مخل زندگی خود می دانند، این مورد مخصوصا در سال های اولیه ازدواج امری بسیار ناراحت کننده است. اما این موضوع را در نظر داشته باشید که حساسیت نشان دادن نسبت به این مورد ، بدخلقی، قهر کردن و بی توجهی نسبت به همسرتان موجب می شود که شوهرتان ناخودآگاه بیشتر به سمت خانواده اش جذب شود پس در ابتدای امر از این رفتارها اجتناب کنید ثانیا بعضی از ما انسانها باور داریم که باید کاری انجام دهیم که همه از دستمان راضی باشند ولی حقیقت امر این است که این کار غیرممکن است، پس دلیلی ندارد با نقاب به چهره و تظاهر نشان دهید که از تماس های مکرر به خانواده همسرتان راضی هستید، بلکه قاطعانه این موضوع را با همسرتان در میان بگذارید و در عین حال که احترام خانواده همسرتان را نگاه می دارید از تلفن نزدن مکرر احساس گناه نداشته باشید.