کودکان در سنین پائین دعای خود را اجابت شده می دانند.
چکیده: یکی از وسایل ارتباط انسان با خدا، دعا و خواستن از اوست که در کودکی وابسته به نگاهی که به خدا دارد، خواسته های خود را از او می طلبد. با ما همراه باشید تا در این مورد بیشتر بدانید.
تعداد کلمات 432 / تخمین زمان مطالعه 2 دقیقه
تعداد کلمات 432 / تخمین زمان مطالعه 2 دقیقه
دعاهای کودکان
دعاهای کودکان بر پایه محتوا به بخش های زیر تقسیم می شوند:
الف) دعاهای دوستانه که درباره خانواده، خویشان، دوستان، دیگران، حتی حیوانات خانگی و... درخواست می شود.
ب) گونه شخصی که برای سپاسگزاری از خدا، اقرار به خطا، رفتار پسندیده تر، بخشش های مادی، خواسته های مربوط به مدرسه و کارهای شخصی انجام می شود.
ج) دعاهایی که در آنها پیشگیری از خطرهای فیزیکی دنیا و بهبود بیماری خود و دیگران درخواست می شود.
د) دعاهایی که در قالب محفوظاتی تکرار می شوند و دعاها و عبادت های واردشده در دین و نیز نیایش های مدرسه ای را در برمی گیرند.
هنگامی که کودکان به دعا و مناجات با خداوند سرگرم اند، برداشت هایی متناسب با دنیای شناختی خود دارند و درباره خدایی که با او حرف می زنند، برپایه سال های گوناگون، چنین پندارهایی دارند:
تا نه سالگی: در نیایش ها و عبادت ها، خدا را انسانی فیزیکی می انگارد. هنگامی که به دعا سرگرم است، خدا را به طور فیزیکی در آن محل حاضر می داند، یا می پندارد که خداوند بالای سر او در بهشت با ابزارهایی مادی به کلام و خواسته های او گوش می دهد. این کودکان می پندارند که دعاهای آنان به گونه ای کاملا سحرآمیز و با سرعت برآورده می شود و اگر این گونه نباشد، علت آن به مسائل اخلاقی خودشان بازمی گردد.
ده تا دوازده سالگی: بیشتر دعاهای این کودکان گونه دوستانه را در برمی گیرد. دعاهای گونه سوم نیز زمینه طرح بیشتری می یابند. مفهوم خدا در عبادت ها از صورت انسانی به فوق بشری و فوق طبیعی تغییر می یابد و کمی بعد، در سال های نزدیک به بلوغ، پندار فیزیکی خدا جای خود را به پندارهایی با روحانیت بیشتر میدهد.
دوازده سالگی به بعد: در این سال ها و نیز در دوران بلوغ دعاهای دوستانه به اوج خود می رسد. دعاهای شخصی نیز بیشتر متوجه تعالی رفتار شده، مسئله اقرار و درخواست بخشش در آنها فزونی می یابد. این گروه بر این باورند که خدا با آگاهی از مصلحت بندگان، دعاهایی را که ضروری و صادقانه نیستند و خالی از اعتقاد و نامناسب اند برآورده نمی کند.
منبع: کتاب «خدا در زندگی کودکان (بررسی زندگی معنوی کودکان)»
نویسنده: ابراهیم اخوی
الف) دعاهای دوستانه که درباره خانواده، خویشان، دوستان، دیگران، حتی حیوانات خانگی و... درخواست می شود.
ب) گونه شخصی که برای سپاسگزاری از خدا، اقرار به خطا، رفتار پسندیده تر، بخشش های مادی، خواسته های مربوط به مدرسه و کارهای شخصی انجام می شود.
ج) دعاهایی که در آنها پیشگیری از خطرهای فیزیکی دنیا و بهبود بیماری خود و دیگران درخواست می شود.
د) دعاهایی که در قالب محفوظاتی تکرار می شوند و دعاها و عبادت های واردشده در دین و نیز نیایش های مدرسه ای را در برمی گیرند.
هنگامی که کودکان به دعا و مناجات با خداوند سرگرم اند، برداشت هایی متناسب با دنیای شناختی خود دارند و درباره خدایی که با او حرف می زنند، برپایه سال های گوناگون، چنین پندارهایی دارند:
تا نه سالگی: در نیایش ها و عبادت ها، خدا را انسانی فیزیکی می انگارد. هنگامی که به دعا سرگرم است، خدا را به طور فیزیکی در آن محل حاضر می داند، یا می پندارد که خداوند بالای سر او در بهشت با ابزارهایی مادی به کلام و خواسته های او گوش می دهد. این کودکان می پندارند که دعاهای آنان به گونه ای کاملا سحرآمیز و با سرعت برآورده می شود و اگر این گونه نباشد، علت آن به مسائل اخلاقی خودشان بازمی گردد.
ده تا دوازده سالگی: بیشتر دعاهای این کودکان گونه دوستانه را در برمی گیرد. دعاهای گونه سوم نیز زمینه طرح بیشتری می یابند. مفهوم خدا در عبادت ها از صورت انسانی به فوق بشری و فوق طبیعی تغییر می یابد و کمی بعد، در سال های نزدیک به بلوغ، پندار فیزیکی خدا جای خود را به پندارهایی با روحانیت بیشتر میدهد.
دوازده سالگی به بعد: در این سال ها و نیز در دوران بلوغ دعاهای دوستانه به اوج خود می رسد. دعاهای شخصی نیز بیشتر متوجه تعالی رفتار شده، مسئله اقرار و درخواست بخشش در آنها فزونی می یابد. این گروه بر این باورند که خدا با آگاهی از مصلحت بندگان، دعاهایی را که ضروری و صادقانه نیستند و خالی از اعتقاد و نامناسب اند برآورده نمی کند.
منبع: کتاب «خدا در زندگی کودکان (بررسی زندگی معنوی کودکان)»
نویسنده: ابراهیم اخوی
بیشتر بخوانید :
برداشت کودکان از خدا
فهم کودکان از «کتاب آسمانی»
راه کارهای معرفی خدا به کودکان
ایمان کودک پیش دبستانی
برداشت کودک از مفهوم خداوند
