قرارداد ازدواج چیست؟

قرارداد ازدواج، یک تعهد قلبی میان زن و مرد است. 
 

دیدگاه ها در مورد ازدواج تفاوت دارند، اما این یک واقعیت است که ازدواج رایج ترین سبک زندگی ماست. حتی این روزها که دوران آزاد اندیشی بیشتر است، افراد باز هم ازدواج را احساس تعهد دایمی می دانند. در یک نظرسنجی توسط New York Times این سؤال مطرح شد: «اگر امروز ازدواج کنید، آیا انتظار دارید که برای باقی عمر خود متأهل بمانید؟»؛ ۸۶ درصد پاسخ دهندگان جواب دادند «بله» و فقط ۱۱ درصد گفتند نه. در برخی فرهنگ ها، مانند هندوهای هندوستان، ازدواج تقریبا همگانی است، به طوری که بیش از ۹۹ درصد زنان سرانجام ازدواج می کنند. حتی با وجود تنوع سبک های زندگی در جامعه غربی امروزی، از چهار خانواده در ایالات متحده بیش از سه خانواده ( ۷۶ درصد) توسط زوج متأهلی اداره می شوند.
 

در طول تاریخ، ازدواج به افراد کمک کرده است تا با نیازهای شخصی و اجتماعی سازگار شوند. ازدواج، روابط جنسی را تنظیم و مشروع می کند. ازدواج زندگی خانوادگی و نهادی را برای حمایت مالی و اجتماعی شدن کودکان فراهم می کند. ازدواج وسیله ای را برای تعیین کردن پدر فرزندان زن تأمین می کند. بنابراین ازدواج امکان انتقال منظم ثروت را از یک نسل به نسل بعدی و از یک خانواده به خانواده دیگر امکان پذیر می سازد.
 
مفاهیمی چون عشق رمانتیک، برابری، و بنیاد ستیزی که مردان، مانند زنان، برای آرمان وفاداری و صداقت خواهان آنها هستند، افزوده های جدید به ساختار زندگی زناشویی می باشند. این روزها، با توجه به تعداد زیاد افرادی که معتقدند آمیزش جنسی در محدوده رابطه محبت آمیز قابل قبول است، میل پرداختن به آمیزش جنسی به احتمال کمتری انگیزه ای برای ازدواج است. اما ازدواج باز هم احساس امنیت عاطفی و روان شناختی تأمین می کند - همسری که احساس ها، تجربیات، و هدف ها با او تقسیم شوند.
 
به طور کلی افراد به این علت دوست دارند ازدواج کنند که معتقدند خوشحال تر خواهند بود. نظرسنجی گالوپ حکایت دارد که خوشبینی آنها موجه است (چمبرز، ۲۰۰۰). افراد متأهل از افراد مجرد از «نسبتا خوشحال بودن» یا «خیلی خوشحال بودن» خبر دادند. آنها گفتند ممکن است کسانی که گرایش های بشاش تری داشته باشند به احتمال بیشتری ازدواج کنند.
 
یافته های جدید بر اساس نمونه افزون بر ۲۴۰۰۰ نفر که اظهار داشتند رضایت از زندگی در مراحل اولیه زندگی زناشویی افزایش یافته بود، اما در نهایت به سطحی از خشنودی که افراد قبل از مراسم ازدواج داشتند برگشته بود، بر این احتمال صحه گذاشت.

قرارداد ازدواج نوعی قرارداد غیررسمی است که به زوج ها کمک می کند تا انتظارات خود را از پیوند آینده خود روشن کرده و به اطلاع یکدیگر برسانند. این گونه قراردادهای ازدواج جنبه قانونی ندارند. هدف آنها این است که به زوج ها کمک کنند تا چشم بسته، زندگی زناشویی را شروع نکنند.
 
قراردادهای ازدواج، زوج ها را ترغیب می کنند تا ارزش ها و هدف های زناشویی خود را توضیح دهند. اگر آنها ازدواج سنتی را دوست داشته باشند که به موجب آن شوهر به عنوان نان آور عمل می کند در حالی که همسر آشپزی، نظافت، و بچه ها را بزرگ می کند، می توانند آن را مشخص کنند.
 
اگر آنها ازدواجی را دوست داشته باشند که به موجب آن هر همسر حق برابری برای خشنودی شخصی از طریق مشاغل، یا از طریق روابط خارج از زناشویی دارد، باز هم می توانند آن را مشخص کنند. زوج ها با مشخص کردن این موضوع که بعد از ازدواج چه کسی چه کاری انجام خواهد داد، نسبت به منابع احتمالی تعارض بینش کسب می کنند و فرصت حل کردن آن را خواهند داشت. زوج ها مواردی مانند زیر را در قرار داد ازدواج منظور می کنند:

 
برخی از منتقدان خاطر نشان می سازند زوج هایی که زندگی زناشویی را در سن پایین آغاز می کنند، در وضعیتی قرار ندارند که بتوانند پیامدهای عقاید فعلی خود را پیش بینی کنند. چسبیدن خشک و انعطاف ناپذیر به جزئیاتی که در قرارداد ذکر شده اند ممکن است در چنین مواردی به جای کمک به سازگاری زناشویی، آن را مختل کند. آنها اظهار می دارند که زوج ها باید ازاد باشند تا نظر خود را در مورد مسایل خاص تغییر دهند.
 
این درست است، اما قرارداد ازدواج یادداشتی درباره این است که چه کسی چه فکری می کند، و اصلا مقیدکننده نیست. از چنین قراردادی می توان برای توضیح دادن این نکته استفاده کرد که چرا اکنون یک همسر از دیگری انتظاراتی دارد. ما نباید به دنبال اطاعت محض باشیم. اما داشتن سابقه ای از انتظارات اولیه، مخصوصا وقتی که این انتظارات بر طرف مقابل تأثیر می گذارند، ممکن است مفید باشد. ما از این گرایش نیز باید آگاه باشیم که بعد از اینکه ازدواج کردیم می توانیم رفتار همسر خود را تغییر دهیم. با اینکه می توانیم از افراد بخواهیم یا آنها را ترغیب کنیم که رفتار خود را طوری تغییر دهند که انتظارات ما را برآورده سازد، اما خود باید تصمیم بگیرند که به این تغییر مبادرت ورزند.
 

نویسنده: جفری نوید و اسپنسر راتوس

 
منبع: کتاب «بهداشت روانی»