آنچه از اختلال خود بیمار انگاری باید بدانید (بخش اول)

مبتلایان به اختلال اضطراب بیماری یا همان خود بیمار انگاری پیوسته نگران اند که مبادا به بیماری هولناکی مبتلا باشند یا در آینده به بیماری هولناکی مبتلا شوند. شاید اصلا هیچ علائمی از بیماری در کار نباشد؛ اما فرد حالات طبیعی بدن یا علائمی جزئی را نشانهٔ بیماری‌ های هولناک می‌پندارد و حتی اگر آزمایش‌های پزشکی هم مشکل خاصی نشان ندهند، باز خیالش راحت نمی‌شود. در ادامه با ما همراه باشید تا با خود بیمار انگاری بیشتر آشنا شویم.
Tuesday, March 3, 2020
الوقت المقدر للدراسة:
موارد بیشتر برای شما
آنچه از اختلال خود بیمار انگاری باید بدانید (بخش اول)
اختلال اضطراب بیماری یا خود بیمار انگاری معمولا در اوایل یا اواسط بزرگسالی آغاز می‌شود و ممکن است با افزایش سن حادتر شود.
 

مقدمه

خود بیمار انگاری عارضه‌ای بلندمدت با شدت نوسانی است. شدت این عارضه معمولا با افزایش سن یا بر اثر استرس زیاد می‌شود. مشاورهٔ روانشناسی و گاهی مصرف دارو در بهبود این اختلال مؤثرند. خودبیمارانگارها از بابت سلامتی‌شان به‌شدت مضطرب‌اند و با بروز هرگونه علائم جزئی، مثلا کمی خستگی و پرش عضلات، پیش خودشان فکر می‌کنند که این علائم حتما از بیماری هولناکی خبر می‌دهند. علائم جسمیِ حس‌شده شاید به‌قدری جزئی باشند که هیچ تداخلی در زندگی روزمرهٔ فرد ایجاد نکنند؛ اما همین اضطراب بیماری برای سلب آرامش خودبیمارانگار کافی است.
 

علائم خودبیمارانگاری

فرد خودبیمارانگار دائما از احتمال ابتلا به بیماری در هول‌وهراس است و حتی حالات طبیعی بدن (مثلا قاروقور شکم) یا علائم جزئی (مثلا یک جوش پوستیِ بی‌اهمیت) را نشانهٔ ابتلا به عارضه‌ای جدی تلقی می‌کند. ازجمله سایر علائم اختلال اضطراب بیماری می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:
- دغدغهٔ فکری در مورد احتمال ابتلا به بیماری؛
- نگرانی از بابت اینکه مبادا فلان علائم، هرقدر هم جزئی، نشانهٔ ابتلا به عارضه‌ای جدی باشند؛
- احساس فوریِ زنگ خطر در مورد وضعیت سلامتی؛
- آسوده‌خاطر نبودن حتی وقتی در معاینات یا آزمایش‌های پزشکی مورد خاصی تشخیص داده نمی‌شود؛
- نگرانی شدید در مورد احتمال ابتلا به بیماری خاصی که در سابقهٔ خانوادگی فرد وجود دارد؛
- نگرانی شدید از بابت احتمال بیمارشدن تا جایی‌ که روی عملکردهای روزمرهٔ فرد اثر بگذارد؛
- مراجعهٔ مداوم به پزشک برای معاینات بالینی؛
- خودداری از مراجعه به پزشک به‌دلیل ترس از تشخیص بیماری؛
- پرهیز از مردم، اماکن و فعالیت‌های گوناگون به‌دلیل ترس از بیمارشدن؛
- حرف‌زدنِ مداوم از وضعیت سلامتی و بیماری‌های احتمالی؛
- جست‌وجوی مکرر در فضای مجازی برای آگاهی از علائم بیماری‌ها.
 

علل خود بیمار انگاری

علت دقیق اختلال اضطراب بیماری هنوز مشخص نیست؛ اما برخی عواملی که می‌توانند در بروز خود بیمار انگاری نقش داشته باشند، عبارت‌اند از:
 
باورها: 
فردِ مبتلا هر حالتِ ناراحت‌کننده یا غیر معمولی را که در بدنش حس می‌کند، به عارضه‌ای جدی نسبت می‌دهد و به‌دنبال شواهدی می‌گردد که بیمار بودنش را تأیید کنند.
 
خانواده: 
فردی که در خانواده‌ای زیسته است که همیشه بیش‌ازحد نگران سلامتی خودشان یا او بوده‌اند، بعید نیست که دچار اضطراب سلامتی شود.
 
تجربه‌های گذشته: 
اگر فردی در گذشته (مثلا دوران کودکی) تجربهٔ ابتلا به عارضه‌ای جدی را پشت‌ سر گذاشته‌ باشد، احتمال بیشتری وجود دارد که بر اثر علائم جسمی فورا دچار اضطراب شود.
 

عواملی که احتمال ابتلا به خود بیمار انگاری را افزایش می‌دهد

اختلال اضطراب بیماری یا خود بیمار انگاری معمولا در اوایل یا اواسط بزرگسالی آغاز می‌شود و ممکن است با افزایش سن حادتر شود. این اختلال در افراد سالخورده‌تر اغلب اوقات به ترس از زوال حافظه برمی‌گردد.
 
ریسک‌فاکتورهای اختلال اضطراب بیماری را می‌توان در موارد زیر خلاصه کرد:
- تجربهٔ استرس اساسی در زندگی؛
- تجربهٔ تهدید عارضه‌ای جدی که بعدها معلوم شده آن‌قدرها هم جدی نبوده است؛
- سابقهٔ قرارگیری در معرض کودک آزاری؛
- سابقهٔ ابتلا به عارضه‌ای جدی در دوران کودکی یا داشتن والدینِ مبتلا به عارضه‌ای جدی؛
- ویژگی‌های اخلاقی ازجمله تمایل به بدخیالی و غصه‌خوری؛
- جست‌وجوی بیش‌ازحدِ موضوعات سلامتی در اینترنت.
 

مشکلات ناشی از خود بیمار انگاری

خودبیمارانگارها معمولا از مشکلات زیر رنج می‌برند:
- مشکلات ارتباطی با خانواده و اطرافیان؛ چراکه نگرانی شدیدِ خودبیمارانگارها ممکن است برای دیگران هم آزاردهنده باشد؛
- مشکلات مربوط به عملکردهای شغلی یا غیبت‌های مکرر؛
- مشکلات مربوط به انجام امور روزمره که گاهی حتی به ناتوانی منجر می‌شوند؛
- مشکلات اقتصادی به‌دلیل مراجعه‌های مکرر به پزشک؛
- ابتلا به سایر بیماری‌های روانی از جمله اختلال علائم جسمی، سایر اختلالات اضطرابی، افسردگی یا اختلال شخصیتی.
 

تشخیص خود بیمار پنداری

تشخیص اختلال اضطراب بیماری از راه معاینهٔ بالینی و هر آزمایشی که پزشکِ معالج صلاح ببیند صورت می‌گیرد. پزشک معالج بسته به تشخیصی که می‌دهد، شاید نیاز ببیند که بیمار را به روان‌پزشک یا روان‌شناس ارجاع دهد. بنابراین، احتمالا لازم است که در مورد مسائلی همچون علائم، استرس‌ها، سابقهٔ خانوادگی و ترس‌ها و نگرانی‌‌های بیمار گفت‌وگو شود و بیمار به پزشک معالج توضیح دهد که همهٔ اینها چگونه روی زندگی روزمره‌اش تأثیر گذاشته‌اند. احتمالا بیمار باید پرسشنامه‌ای هم برای خودارزیابی روان‌شناسی پر کند. شاید پزشک معالج دربارهٔ سابقهٔ مصرف مواد مخدر هم پرسش‌هایی مطرح کند.

به‌ این‌ ترتیب، معلوم می‌شود که آیا مشکل‌ بیمار در زیر مجموعهٔ اختلالاتی همچون اختلال علائم جسمی بهتر می‌گنجد یا اختلال اضطراب فراگیر. در اختلال علائم جسمی (یکی از اختلالاتِ مرتبط با اختلال اضطراب بیماری) شکایت فرد بیشتر به‌دلیل وجود علائم جسمیِ ناراحت‌کننده‌ای ازجمله درد و سرگیجه است تا نگرانی دربارهٔ ابتلا به بیماری‌های هولناک.
 

درمان خود بیمار انگاری

در مبتلایان به اختلال اضطراب بیماری، تلاش بر آن است که بیمار بتواند بر اضطرابش غلبه کند و به زندگی عادی برگردد. روان‌درمانی یا همان صحبت‌درمانی از جمله راهکارهای مؤثر برای درمان خود بیمار انگاری است. گاهی هم مصرف دارو می‌تواند راهگشا باشد.
 
روان درمانی
گاهی برخی علائم جسمی از پریشانی احساسی و اضطراب سلامتی ناشی می‌شوند. ازهمین‌رو، روان درمانی به‌ویژه رفتار درمانیِ شناختی می‌تواند روش درمانی مؤثری باشد. رفتاردرمانیِ شناختی به فرد در یادگیری مهارت‌های مدیریت اضطراب بیماری کمک می‌کند. فرد با این روش درمانی می‌آموزد نگرانی‌هایش را از طریق روش‌هایی دیگر به‌جز انجام مکرر آزمایش‌های پزشکی یا پرهیز شدید از مراجعه به پزشک برطرف کند.
 
رفتاردرمانیِ شناختی برای بیمار فواید زیر را به‌ همراه خواهد داشت:
- شناخت ترس‌ها و باورهایی که فرد بر اثرشان احساس می‌کند به عارضه‌ای جدی مبتلاست؛
- یادگیری تغییر افکار مزاحم و تمرین روش‌های جایگزین برای قضاوت علائم جسمی؛
- کسب آگاهی بیشتر در‌بارهٔ چگونگی تأثیرگذاری نگرانی‌ها روی خود و رفتارهای فردی؛
- تغییر نحوهٔ واکنش به حالات و علائمی که در بدن حس می‌شوند؛
- یادگیری مهارت‌های مقابله با اضطراب و استرس؛
- کاهش پرهیز از موقعیت‌ها و فعالیت‌های گوناگون به‌دلیل هراس از بیمارشدن؛
- کاهش رفتارهایی همچون جست‌وجوی علائم بیماری در بدن و تلاش برای اطمینان مجدد از عدم ابتلا به بیماری؛
- بهبود عملکردهای روزمره در منزل، محل کار، روابط بین‌فردی و موقعیت‌های اجتماعی.

در رفتاردرمانیِ شناختی به سایر اختلالات روانی از جمله افسردگی هم توجه می‌شود. روش‌های درمانی دیگری مانند مدیریت استرس و مواجهه‌درمانی هم می‌توانند مؤثر باشند.

ادامه دارد...

منبع: سایت چطور


مقالات مرتبط
ارسل تعليقاتك
با تشکر، نظر شما پس از بررسی و تایید در سایت قرار خواهد گرفت.
متاسفانه در برقراری ارتباط خطایی رخ داده. لطفاً دوباره تلاش کنید.
سبک زندگی ذات صلة