کِی آید کاز دل ما این عقده ها شود وا<br /> دگر ز زخم دوری اثر نباشد بر جا<br /> امان از این جدایی خدا کند بیایی<br /> گره زکار امت به دست خود گُشایی<br /> نمانده دیگر اشکی که پای تو بریزم<br /> زدرد...

دلم گرفت خدایا از این همه جدایی<br /> بگو که می رسد کِی دیدار آشنایی<br /> شکستم از غمِ هجر چو مرغِ پَر شکسته<br /> زدوریِ حبیبم غمی به دل نشسته<br />

مشتاق دیدن پسر فاطمه کسی ست<br /> کز هر غمی رسیده پی جستجوی تو<br /> ای دل بیا که لشگر خون خدا شوی<br /> آمادۀ مدینه و کرببلا شوی<br />

من با دل تو فاصله را کم نکرده ام<br /> محروم تا به کی دلم از گفتگوی توست<br /> آماده می کنم دل خود را برای تو<br /> خوش آن دلی که بسته به یک تار موی توست<br />

عالم به غم نشسته و در آرزوی توست<br /> دنیا در آستانۀ دیدار روی توست<br /> کم کم ظهور دور تو نزدیک می شود<br /> این فصل غم، بهار رسیدن به کوی توست<br />

کویر تشنه شده قلبم، ای سحاب، بیا<br /> تمام زندگیم بی تو شد سراب، بیا<br /> هزار جمعه گذشت و نقاب نگشودی<br /> به جان فاطمه این جمعه بی نقاب بیا<br />

پروانه سوخت تا نفسی محرمت شود<br /> بس نکته هست تا که کسی محرمت شود<br /> عمری گذشت و فاصله نگذاشت تا دلم<br /> حتی به وسعت نفسی محرمت شود<br />

گر تواضع پیشه سازم خاک پایش می‌شوم<br /> خودپرستی کرده ام بسیار دور افتاده ام<br /> غم، دل بشکسته و چشم پر آبم می‌دهد<br /> غم ندارم من از آن غمخوار دور افتاده ام

روزگاری رفته و از یار دور افتاده ام<br /> من از آن گل بس که هستم خوار دور افتاده ام<br /> کاش مانند دلم ساکن به کویش می‌شدم<br /> هم ز دل هم از شه دلدار دور افتاده ام<br />

خدا کند که سحر بعد شام تار بیاید<br /> دعا کنید که روز ظهور یار بیاید<br /> چو نخل خشک بگیرید دست خویش به بالا<br /> دعا کنید که نخل دعا به بار بیاید<br />