کبوترانه دلم را کجا روانه کنم؟<br /> کجاست گنبد آن چشم‌های مینایی؟<br /> تمام هفته دلم را به جمعه خوش کردم<br /> غروب جمعه رسیده است و باز تنهایی

غروب جمعه رسیده است و باز تنهایی<br /> غروب، این‌ همه غربت، چرا نمی‌آیی؟<br /> زمین به دور سرم چرخ می‌زند، پس کی<br /> تمام می‌شود این روزهای یلدایی؟<br />

پیدا تری ز خورشید، ای ماه بی نشانم!<br /> تا از تو می سرایم، گُل می شود دهانم<br /> معنای آدمیت، فهم شکفتن توست<br /> اردیبهشت محزون! حوّای مهربانم!<br />

در اعماق نگاهش می توان خشمی مقدس دید<br /> دلش لبریز از مهرست و با شمشیر می آید<br /> چنان با ضربه های حیدری اعجاز خواهد کرد<br /> که از دیوار هم گلْ نغمه ی تکبیر می آید<br /> دقیقاً رأس آن ساعت که...

اگر چه زود؛ می آید، اگر چه دیر؛ می آید<br /> سوار سبز پوش ما به هر تقدیر می آید<br /> همان خورشید موعودی که در روز طلوع او<br /> حدیث صبح صادق می شود تفسیر، می آید<br />

ذوالجناحا ! عصر ما چون عصر عاشورا مباد<br /> دشت را گشتی بزن بنگر سوار ما چه شد؟<br /> باز ای موعود! بی تو جمعه ای دیگر گذشت<br /> کشت ما را بیقراری پس قرار ما چه شد؟<br /> می نشینم تا ظهور سرخ مردی...

چارده قرن است چِل منزل عطش پیموده ایم<br /> التیام زخم های بی شمار ما چه شد؟<br /> چشم یوسف انتظاران را کسی بینا نکرد<br /> روشنای دیده ی امّیدوار ما چه شد؟<br />

با توام ای دشت بی پایان! سوار ما چه شد؟<br /> یکه تاز جاده های انتظار ما چه شد؟<br /> آشنای "لا فتی الا علی" اینک کجاست؟<br /> صاحب "لاسیف الا ذوالفقار" ما چه شد؟

این جمعه زیر پای تو بودن غنیمت است<br /> یک لحظه هم برای تو بودن غنیمت است<br /> دست مرا بگیر و ببر در خیال خود<br /> در حال و در هوای تو بودن غنیمت است<br />

نهان از دیده ها ، ‌خود کرده تا کی ؟<br /> چو نور دیده ها در پرده تا کی ؟<br /> مکن در پرده همچون شمع ، مسکن<br /> برون آ تا شود آفاق ، روشن