چون عصای موریانه خورده دست‌های من<br /> زیر بار درد تار و مار شد، نیامدی<br /> ای بلندتر ز کاش و دورتر ز کاشکی<br /> روزهای رفته بی‌شمار شد، نیامدی<br /> عمر انتظار ما، حکایت ظهور تو<br /> قصه بلند...

دل به داغ بی‌کسی دچار شد، نیامدی<br /> چشم ماه و آفتاب تار شد، نیامدی<br /> سنگ‌های سرزمین من در انتظار تو<br /> زیر سم اسب‌ها غبار شد، نیامدی<br />

نه این که جمعه فقط صبح زود بیدارند<br /> که کار منتظرانت همیشه بیداری است<br /> به قول خواجه ی ما در هوای طره ی تو<br /> "چه جای دم زدن نافه های تاتاری است"

بیا که آینه ی روزگار ، زنگاری است<br /> بیا که زخم زبان های دوستان کاری است<br /> به انتظار نشستن در این زمانه ی یاس<br /> برای منتظران چاره نیست ناچاری است<br />

ای مهربان که نام تو را یار گفته‌‌اند<br /> چشم تو را فروغ شب تار گفته‌اند<br /> از دست‌های مهر تو اعجاز چیده‌اند<br /> از گام‌های سبز تو بسیار گفته‌اند<br />

طاقتش طاق می شود دیگر<br /> انتظار از همیشه خسته تر است<br /> چشم های تو را بغل کرده<br /> کوچه ها را هنوز رهگذر است

یک عده مضطرب، نگرانند و منتظر<br /> دست دعا بلند به اَمّن یُجیب شد<br /> من ماندم و دو چشم به ره مانده در گذر<br /> مولا نیامدی و دلم بی‌ شکیب شد<br />

آقا نیامدی تو و عالم غریب شد<br /> کار تمام مردم دنیا عجیب شد<br /> دَم می‌زنند از تو و عشقت ولی دریغ<br /> دست صداقتی که فشردم فریب شد<br />

می‌خواهمت، چنان که شب خسته، خواب را<br /> می‌جویمت، چنان که لب تشنه، آب را<br /> محو توام، چنان که ستاره به چشم صبح<br /> یا شبنم سپیده‌دمان، آفتاب را<br />

وقت آن نیست بیایی و بمانی تا ما<br /> نگذاریم سر از قصه به پای دگری؟<br /> چه کنم با دل تنگ و عطش آمدنت؟<br /> باز هم جمعه گذشت از تو نیامد خبری<br />